Ringing of Revolution - Phil Ochs

pre>g c g c In a building of gold, with riches untold,

G c g — c Lived the families on which the country was founded.

G c g c And the merchants of style, with their red velvet smiles,

G em d Were there, for they also were hounded.

G c g c And the soft middle class crowded in to the last,

G em bm

For the building was fully surrounded.

G c g d7 g And the noise outside was the ringing of revolution.

Sadly they stared and sank in their chairs

And searched for a comforting notion.

And the rich silver walls looked ready to fall

As they shook in doubtful devotion.

The ice cubes would clink as they freshened their drinks,

Wet their minds in bitter emotion.

And they talked about the ringing of revolution.

We were hardly aware of the hardships they beared,

For our time was taken with treasure.

Oh, life was a game, and work was a shame,

And pain was prevented by pleasure.

The world, cold and grey, was so far away

In the distance only money could measure.

But their thoughts were broken by the ringing of revolution.

The clouds filled the room in darkening doom

As the crooked smoke rings were rising.

How long will it take, how can we escape

Someone asks, but no one’s advising.

And the quivering floor responds to the roar,

In a shake no longer surprising.

As closer and closer comes the ringing of revolution.

Softly they moan, please leave us alone

As back and forth they are pacing.

And they cover their ears and try not to hear

With pillows of silk they’re embracing.

And the crackling crowd is laughing out loud,

Peeking in at the target they’re chasing.

Now trembling inside the ringing of revolution.

With compromise sway we give in half way

When we saw that rebellion was growing.

Now everything’s lost as they kneel by the cross

Where the blood of christ is still flowing.

To late for their sorrow they’ve reached their tomorrow

And reaped the seed they were sowing.

Now harvested by the ringing of revolution.

In tattered tuxedos they faced the new heroes

And crawled about in confusion.

And they sheepishly grinned for their memoroes were dim

Of the decades of dark execution.

Hollow hands were raised;

they stood there amazed

In the shattering of their illusions.

As the windows were smashed by the ringing of revolution.

Down on our knees we’re begging you please,

We’re sorry for the way you were driven.

There’s no need to taunt just take what you want,

And we’ll make amends, if we’re living.

But away from the grounds the flames told the town

That only the dead are forgiven.

As they crumbled inside the ringing of revolution.

pre>g c g c In een gebouw van goud, met ongekende rijkdom,

G c g — c Leefde de families waarop het land was gesticht.

G c g c En de kooplieden van stijl, met hun roodfluwelen glimlach,

Gem d Waren daar, want ook zij werden opgejaagd.

G c g c En de zachte middenklasse drong tot de laatste toe,

G em bm

Want het gebouw was volledig omsingeld.

G c g d7 g En het lawaai buiten was het rinkelen van de revolutie.

Helaas staarden en zonken ze in hun stoelen

En zocht naar een geruststellend idee.

En de rijke zilveren muren leken klaar om te vallen

Terwijl ze beefden in twijfelachtige toewijding.

De ijsblokjes rinkelden als ze hun drankjes opfristen,

Maak hun geest nat met bittere emoties.

En ze spraken over het rinkelen van de revolutie.

We waren ons nauwelijks bewust van de ontberingen die ze droegen,

Want onze tijd werd met schatten genomen.

Oh, het leven was een spel, en werken was een schande,

En pijn werd voorkomen door plezier.

De wereld, koud en grijs, was zo ver weg

In de verte kon alleen geld meten.

Maar hun gedachten werden gebroken door het rinkelen van de revolutie.

De wolken vulden de kamer in een donker wordende onheil

Terwijl de kromme rookkringen opstegen.

Hoe lang duurt het, hoe kunnen we ontsnappen?

Iemand vraagt ​​het, maar niemand adviseert.

En de trillende vloer reageert op het gebrul,

In een shake niet langer verrassend.

Hoe dichter en dichter het rinkelen van de revolutie komt.

Zacht kreunen ze, laat ons alsjeblieft met rust

Terwijl ze heen en weer ijsberen.

En ze bedekken hun oren en proberen niet te horen

Met kussens van zijde omhelzen ze elkaar.

En de knetterende menigte lacht hardop,

Gluren naar het doel dat ze achtervolgen.

Nu bevend in het gerinkel van revolutie.

Met compromissen geven we halverwege toe

Toen we zagen dat de opstand groeide.

Nu is alles verloren als ze knielen bij het kruis

Waar het bloed van Christus nog steeds stroomt.

Te laat voor hun verdriet hebben ze hun morgen bereikt

En oogstte het zaad dat ze zaaiden.

Nu geoogst door het rinkelen van de revolutie.

In gescheurde smokings stonden ze tegenover de nieuwe helden

En kroop in verwarring rond.

En ze grijnsden schaapachtig omdat hun herinneringen vaag waren

Van de decennia van duistere executie.

Holle handen werden opgestoken;

ze stonden daar verbaasd

In het verbrijzelen van hun illusies.

Toen de ruiten werden ingegooid door het rinkelen van de revolutie.

Op onze knieën smeken we je alsjeblieft,

Het spijt ons voor de manier waarop u bent gereden.

Het is niet nodig om te treiteren, neem gewoon wat je wilt,

En we zullen het goedmaken, als we leven.

Maar weg van het terrein vertelden de vlammen de stad

Dat alleen de doden worden vergeven.

Terwijl ze instortten in het gerinkel van de revolutie.