Flower Lady - Phil Ochs

Millionaires and paupers walk the hungry street

Rich and poor companions of the restless beat

Strangers in a foreign land

Strike a match with a trembling hand

Learn too much to ever understand

But nobody’s buying flowers from the flower lady

Lover’s quarrel, snarl away their happiness

Kisses crumble in a web of loneliness

It’s written by the poison pen

Voices break before they bend

The door is slammed, it’s over once again

But nobody’s buying flowers from the flower lady

Poets agonize, they cannot find the words

And the stone stares at the sculptor, asks «Are you absurd?»

The painter paints his brushes back

Through the canvas runs a crack

Portrait of the pain never answers back

But nobody’s buying flowers from the flower lady

Soldiers disillusioned come home from the war

Sarcastic students tell them not to fight no more

And they argue through the night

Black is black, white is white

Walk away both knowing they are right

But nobody’s buying flowers from the flower lady

Smoke dreams of escaping souls are drifting by

Dull the pain of living as they slowly die

Smiles change into a sneer

Washed away by whiskey tears

In the quicksand of their mind they disappear

Still nobody’s buying flowers from the flower lady

Feeble aged people almost to their knees

Complain about the present using memories

Never found their pot of gold

Wrinkled hands pound weary holes

Each line screams out you’re old, you’re old, you’re old

But nobody’s buying flowers from the flower lady

And the flower lady hobbles home without a sale

Tattered shreds of petals leave a fading trail

Not a pause to hold a rose

Even she no longer knows

The lamp goes out, the evening now is closed

And nobody’s buying flowers from the flower lady

Miljonairs en paupers lopen door de hongerige straat

Rijke en arme metgezellen van de rusteloze beat

Vreemden in een vreemd land

Sla een lucifer met een trillende hand

Te veel leren om ooit te begrijpen

Maar niemand koopt bloemen van de bloemendame

Minnaarsruzie, snauw hun geluk weg

Kussen brokkelen af ​​in een web van eenzaamheid

Het is geschreven door de gifpen

Stemmen breken voordat ze buigen

De deur is dichtgeslagen, het is weer voorbij

Maar niemand koopt bloemen van de bloemendame

Dichters kwellen, ze kunnen de woorden niet vinden

En de steen staart naar de beeldhouwer en vraagt: "Ben je absurd?"

De schilder schildert zijn penselen terug

Door het canvas loopt een scheur

Portret van de pijn antwoordt nooit terug

Maar niemand koopt bloemen van de bloemendame

Gedesillusioneerde soldaten komen thuis uit de oorlog

Sarcastische leerlingen zeggen dat ze niet meer moeten vechten

En ze maken de hele nacht ruzie

Zwart is zwart, wit is wit

Loop allebei weg, wetende dat ze gelijk hebben

Maar niemand koopt bloemen van de bloemendame

Rookdromen over ontsnappende zielen drijven voorbij

Doof de pijn van het leven terwijl ze langzaam sterven

Glimlach verandert in een grijns

Weggespoeld door whiskytranen

In het drijfzand van hun geest verdwijnen ze

Nog steeds koopt niemand bloemen van de bloemendame

Zwakke bejaarden die bijna op hun knieën zitten

Klagen over het heden met behulp van herinneringen

Nooit hun pot met goud gevonden

Gerimpelde handen stampen vermoeide gaten

Elke regel schreeuwt het uit: je bent oud, je bent oud, je bent oud

Maar niemand koopt bloemen van de bloemendame

En de bloemendame strompelt naar huis zonder te verkopen

Aan flarden gescheurde bloemblaadjes laten een vervagend spoor achter

Geen pauze om een ​​roos vast te houden

Zelfs zij weet het niet meer

De lamp gaat uit, de avond is nu gesloten

En niemand koopt bloemen van de bloemendame