Near the End of the World - Peter von Poehl

I dropped a few shells on my way

Far is the dune of the ruby sand

Where I would sit

And watch the time stopping by

I crossed a village made of ice

White silent houses weep at night

A lake that never breaks

Held the echo of her name

I went straight, the labyrinth collapsed;

I followed the road of no return

She might find me

Near the end of the world

I saw candles burning on a hill;

The light or the thought remained still

The horizon was disguised

As a long corridor

So I picked a few thorns on the road;

The sense of the arrows

Showed me where

The catcher in my dream

Drew a portrait of her

I went straight, the labyrinth collapsed;

I followed the road of no return

And never looked behind

I’m almost there

And there’s no coming back;

I followed the road of no return

She might find me

Near the end of the world

Ik heb onderweg een paar schelpen laten vallen

Ver is de duin van het robijnrode zand

Waar ik zou zitten

En kijk hoe de tijd voorbij komt

Ik doorkruiste een dorp gemaakt van ijs

Witte stille huizen huilen 's nachts

Een meer dat nooit breekt

Hield de echo van haar naam vast

Ik ging rechtdoor, het labyrint stortte in;

Ik volgde de weg van geen terugkeer

Misschien vindt ze me

Bijna aan het einde van de wereld

Ik zag kaarsen branden op een heuvel;

Het licht of de gedachte bleef stil

De horizon was vermomd

Als een lange gang

Dus ik plukte een paar doornen op de weg;

De betekenis van de pijlen

Heeft me laten zien waar

De vanger in mijn droom

Heeft een portret van haar getekend

Ik ging rechtdoor, het labyrint stortte in;

Ik volgde de weg van geen terugkeer

En keek nooit achterom

Ik ben er bijna

En er is geen terugkeer;

Ik volgde de weg van geen terugkeer

Misschien vindt ze me

Bijna aan het einde van de wereld