Tell Me the Truth About Love (From "Johnny") - Penelope Martin-Smith, Martin Souter, Бенджамин Бриттен

O the valley in the summer where I and my John

Beside the deep river would walk on and on

While the flowers at our feet and the birds up above

Argued so sweetly on reciprocal love

And I leaned on his shoulder;

'O Johnny, let’s play':

But he frowned like thunder and he went away

O that Friday near Christmas as I well recall

When we went to the Charity Matinee Ball

The floor was so smooth and the band was so loud

And Johnny so handsome I felt so proud;

'Squeeze me tighter, dear Johnny, let’s dance till it’s day':

But he frowned like thunder and he went away

Shall I ever forget at the Grand Opera

When music poured out of each wonderful star?

Diamonds and pearls they hung dazzling down

Over each silver and golden silk gown;

'O John I’m in heaven,' I whispered to say:

But he frowned like thunder and he went away

O but he was fair as a garden in flower

As slender and tall as the great Eiffel Tower

When the waltz throbbed out on the long promenade

O his eyes and his smile they went straight to my heart;

'O marry me, Johnny, I’ll love and obey':

But he frowned like thunder and he went away

O last night I dreamed of you, Johnny, my lover

You’d the sun on one arm and the moon on the other

The sea it was blue and the grass it was green

Every star rattled a round tambourine;

Ten thousand miles deep in a pit there I lay:

But you frowned like thunder and you went away

O de vallei in de zomer waar ik en mijn John

Naast de diepe rivier liep hij maar door

Terwijl de bloemen aan onze voeten en de vogels daarboven

Zo zoet beargumenteerd over wederzijdse liefde

En ik leunde op zijn schouder;

'O Johnny, laten we spelen':

Maar hij fronste als de donder en hij ging weg

O die vrijdag in de buurt van Kerstmis zoals ik me goed herinner

Toen we naar het liefdadigheidsmatineebal gingen

De vloer was zo glad en de band was zo luid

En Johnny was zo knap dat ik me zo trots voelde;

'Knijp me strakker, lieve Johnny, laten we dansen tot het dag is':

Maar hij fronste als de donder en hij ging weg

Zal ik ooit vergeten in de Grand Opera?

Toen muziek uit elke prachtige ster stroomde?

Diamanten en parels hingen oogverblindend naar beneden

Over elke zilveren en gouden zijden jurk;

'O John, ik ben in de hemel,' fluisterde ik om te zeggen:

Maar hij fronste als de donder en hij ging weg

O, maar hij was zo mooi als een tuin in bloei

Zo slank en lang als de grote Eiffeltoren

Toen de wals dreunde op de lange promenade

O zijn ogen en zijn glimlach gingen recht naar mijn hart;

'O trouw met me, Johnny, ik zal liefhebben en gehoorzamen':

Maar hij fronste als de donder en hij ging weg

O gisteravond heb ik van je gedroomd, Johnny, mijn minnaar

Je had de zon op de ene arm en de maan op de andere

De zee was blauw en het gras was groen

Elke ster rammelde een ronde tamboerijn;

Tienduizend mijl diep in een kuil daar lag ik:

Maar je fronste als de donder en je ging weg