Britten: Seven Sonnets of Michelangelo, Op. 22 - Sonetto LV - Peter Pears, Бенджамин Бриттен

Tu sa, ch’io so, signor mie, che tu sai

Ch’i veni per goderti più da presso;

E sai ch’i' so, che tu sa' c’i' son desso:

A che più indugio a salutarci omai?

Se vera è la speranza che mi dai

Se vero è 'l buon desio che m'è concesso

Rompasi il mur fra l’uno e l’altro messo;

Chè doppia forza hann' i celati guai

S’i' amo sol di te, signor mie caro

Quel che di te più ami, non ti sdegni;

Che l’un dell’altro spirto s’innamora

Quel che nel tuo bel volto bramo e 'mparo

E mal compres' è degli umani ingegni

Chi 'l vuol veder, convien che prima mora

Weet je, dat weet ik, mijn dames, dat weet je

Dat je meer komt genieten;

En je weet dat ik weet, dat je weet dat ik ben:

Wat meer uitstel om ons nu te begroeten?

Als dat waar is, is de hoop die je me geeft

Als het waar is, is het het goede verlangen dat aan mij wordt verleend

De mur wordt tussen de een en de ander gezet;

Voor dubbele kracht heb je verborgen problemen

Ja, ik hou alleen van jou, mijn beste meneer

Wat je het meest van jezelf houdt, minacht je niet;

Dat elkaars geest verliefd wordt

Waar ik naar hunker in je mooie gezicht is mparo

En verkeerd begrepen dat het van menselijk verstand is

Wie het wil zien, is het ermee eens dat die eerst sterft