Britten: Seven Sonnets of Michelangelo, Op. 22 - Sonetto XXXI - Peter Pears, Бенджамин Бриттен

A che più debb’io mai l’intensa voglia

Sfogar con pianti o con parole meste

Se di tal sorte 'l ciel, che l’alma veste

Tard' o per tempo, alcun mai non ne spoglia?

A che 'l cor lass' a più morir m’invoglia

S’altri pur dee morir?

Dunque per queste

Luci l’ore del fin fian men moleste;

Ch’ogn' altro ben val men ch’ogni mia doglia

Però se 'l colpo, ch’io ne rub' e 'nvolo

Schifar non poss';

almen, s'è destinato

Ch entrerà 'nfra la dolcezza e 'l duolo?

Se vint' e pres' i' debb’esser beato

Maraviglia non è se nud' e solo

Resto prigion d’un Cavalier armato

Waar heb ik ooit het intense verlangen nog meer aan te danken?

Laat het eruit met tranen of met droevige woorden

Als dat zo is, is de hemel, die de ziel kleedt

Te laat of op tijd, stript iemand ze ooit?

Waarom wil ik nog meer dood?

Als anderen moeten sterven?

Dus voor deze

Verlicht de uren van het einde minder lastig;

Al het andere is minder waard dan al mijn pijn

Maar of de klap, die ik ervan heb gestolen, niet duidelijk is

Schifar niet mogelijk';

tenminste, het is voorbestemd

Wie zal tussen zoetheid en verdriet komen?

Als hij vint 'en pres' i' moet hij gezegend zijn

Maraviglia is niet naakt en alleen

Ik blijf gevangen door een gewapende Cavalier