Britten: Seven Sonnets of Michelangelo, Op. 22 - Sonetto XXXVIII - Peter Pears, Бенджамин Бриттен

Rendete agli occhi miei, o fonte o fiume

L’onde della non vostra e salda vena

Che più v’innalza, e cresce, e con più lena

Che non è 'l vostro natural costume

E tu, folt’air, che 'l celeste lume

Tempri a' tristi occhi, de' sospir miei piena

Rendigli al cor mio lasso e rasserena

Tua scura faccia al mio visivo acume

Renda la terra i passi alle mie piante

Ch’ancor l’erba germogli che gli è tolta;

E 'l suono Ecco, già sorda a' miei lamenti;

Gli sguardi agli occhi mie, tue luci sante

Ch’io possa altra bellezza un’altra volta

Amar, po' che di me non ti contenti

Renderen in mijn ogen, fontein of rivier

De golven van niet de jouwe en standvastige ader

Hoe meer het je opheft, en groeit, en met meer energie

Wat is niet je natuurlijke kostuum?

En jij, folt'air, dat het hemelse licht

Temper voor droevige ogen, vol van mijn zuchten

Geef hem terug aan mijn hart en vrolijk op

Je donkere gezicht voor mijn gezichtsscherpte

Maak van de aarde de trap naar mijn planten

Dat nog steeds het gras ontspruit dat van hem wordt afgenomen;

Het is het geluid Zie, al doof voor mijn klachten;

Kijkt in mijn ogen, jouw heilige lichten

Mag ik weer een andere schoonheid hebben

Amar, je bent niet blij met mij