Зимний вечер - Павел Фахртдинов

Зимний вечер выдыхает синь туманную.

От бессонницы слова комками сыплются.

Так старательно экраны снов порвали мы,

Что теперь, пожалуй, никогда не выспаться.

У меня в подкорке черт застрял термометром.

Он играется то судьбами, то лицами.

Мы так долго отпускали чувства по ветру,

Что теперь осталась только интуиция.

Хотя вряд ли размышлять об этом стоило.

Но стук сердца разгибает ребер дуги.

Мы так длительно старались жить по-своему,

Что теперь уже не помним друг о друге.

Winteravond ademt mistig blauw uit.

Van slapeloosheid vallen woorden in klonten.

Zo ijverig scheurden we de schermen van dromen,

Dat je nu misschien nooit genoeg slaap krijgt.

De duivel kwam vast te zitten in mijn subcortex met een thermometer.

Hij speelt met het lot of met personen.

We laten onze gevoelens al zo lang in de wind,

Nu blijft alleen intuïtie over.

Hoewel het nauwelijks de moeite waard was om erover na te denken.

Maar de hartslag maakt de ribben van de boog los.

We hebben zo hard geprobeerd om op onze eigen manier te leven,

Dat we elkaar nu niet meer herinneren.