The Grave, My Soul - Paramaecium

In the distance, my falcon flies, circling above a clearing in the

forest.

Suddenly, I hear its cries as it falls to the ground to its

death.

Leaving Destiny, I rush in the direction of its final cry.

I

enter the clearing and stop in sudden horror as I view an

unnatural spectacle of ancient fallen trees.

This is a fossilised forest, silent and calm, with no sign of

movement save for the stain of my form.

The spell of age has

woven its evil intent upon this hallowed ground as beneath the

grey clouds the forest was rent.

Moving slowly, in deliberation

and respect for the dead, I am revulsed by the scene played out

before me.

How these giants have fallen.

Their majesty, their

power, and all that they were are as dust to the soil and returned

to the earth.

I know not why.

I plead with Destiny for an answer as she arrives and she explains

it thus;

«It pays tribute to the accursed rains for of all that was,

little remains.

These grey flowers you see are but a poor

reflection of what’s left of humanity.

They spoke the laws of old

yet chose to disoblige the Ancient, holding such decrees in

contempt by their works.

The bane of mankind is that all that he

is until the day that he dies is a pawn that’s expected to live by the

lies of tradition.

The human condition, it seems, is to reduce all to

tradition.»

I wander amongst the fallen trunks as though drawn, and find my

fallen friend, my falcon forlorn.

Lifeless, I hold his body hoping in

some way he’s free.

Whilst clutching him, I notice something, now

what can this be?

Embedded in chalcedony within an aged oak is the semblance of

an ancient warrior sword.

To suggest that this had aught to do

with the legend was a dream but to ignore the possibility I could

not afford.

I grabbed a nearby rock and began to smash away

the quartz as crystal shards, they flew and cut into my flesh.

The

golden sword hilt exposed, I pulled with all my might as it was

loosed at last from its chalcedonic grave.

And I held the sword

In de verte vliegt mijn valk, cirkelend boven een open plek in de

Woud.

Plots hoor ik zijn gehuil terwijl het op de grond valt op zijn

dood.

Als ik Destiny verlaat, haast ik me in de richting van zijn laatste kreet.

l

ga de open plek op en stop in een plotselinge afschuw als ik kijk naar een

onnatuurlijk schouwspel van oude omgevallen bomen.

Dit is een versteend bos, stil en kalm, zonder enig teken van

beweging, behalve de vlek op mijn formulier.

De betovering van de leeftijd heeft

weefde zijn kwade bedoelingen op deze heilige grond als onder de...

grijze wolken het bos was verscheurd.

Langzaam bewegen, in overleg

en respect voor de doden, ik walg van de scène die zich afspeelt

voor mij.

Hoe deze reuzen zijn gevallen.

Hun majesteit, hun

kracht, en alles wat ze waren, zijn als stof voor de aarde en keerden terug

naar de aarde.

Ik weet niet waarom.

Ik smeek Destiny om een ​​antwoord als ze arriveert en ze legt uit:

het dus;

«Het brengt hulde aan de vervloekte regens voor van alles wat was,

blijft weinig over.

Deze grijze bloemen die je ziet zijn slechts een arme

weerspiegeling van wat er nog over is van de mensheid.

Ze spraken de wetten van weleer

maar koos ervoor om de Oude buiten de gehoorzaamheid te houden, door zulke decreten in te voeren

minachting door hun werken.

De vloek van de mensheid is dat alles wat hij

is tot de dag dat hij sterft een pion is die naar verwachting zal leven volgens de

leugens van traditie.

Het lijkt erop dat de menselijke conditie is om alles te verminderen om

traditie."

Ik dwaal tussen de gevallen boomstammen alsof ik getrokken ben en vind mijn

gevallen vriend, mijn verloren valk.

Levenloos, ik houd zijn lichaam vast in de hoop

op de een of andere manier is hij vrij.

Terwijl ik hem vasthoud, merk ik nu iets op

wat kan dit zijn?

Ingebed in chalcedoon in een oude eik lijkt het alsof

een oud krijgerszwaard.

Om te suggereren dat dit niets te maken had

met de legende was een droom, maar om de mogelijkheid te negeren dat ik kon

niet veroorloven.

Ik greep een steen in de buurt en begon weg te slaan

de kwarts als kristallen scherven, ze vlogen en sneden in mijn vlees.

De

gouden zwaard gevest zichtbaar, ik trok met al mijn kracht zoals het was

eindelijk los van zijn chalcedonische graf.

En ik hield het zwaard vast