Haemorrhage of Hatred - Paramaecium

The dead who crave not life, I know not why they lie there floating

They lie devoid of thought, bereft of life and drown in sorrow

Sometimes they scream as life is deprived of them

Life is no dream and death holds no final end

We all must die

Hacking away with the sword at the earth, at the mounds of soil

I try to recover the dead but get naught for my toil

The corpses lie around me in various states of decay

And no matter how hard I try I can’t bring life to their day

Even by touch of the sword they refuse to awaken

And I know they seek life not

And I know they like to rot forever

Even their lives were of no worth

If in their eyes they hate the truth even if it sets them free

Now is not the time to revive

My mind revolts at this revelation

How can it be that they lie calmly in their graves

Resisting life as it pulls at their heart strings

Their cold eyes ever rejecting the truth?

I run with naught in mind but to leave that hateful place behind

I enter darkened earth where Desyr has waited for me from the day of my birth

I cross the bridge of grace along a well worn path

To satiate my flesh within the one they call Desyr

Sorrow, my contemplating

Loving hours passed, I spent my life anticipating sorrow

Thy cold embracing felt like love back then

But now I know that I was tasting sorrow

De doden die niet hunkeren naar het leven, ik weet niet waarom ze daar zwevend liggen

Ze liggen verstoken van gedachten, beroofd van het leven en verdrinken in verdriet

Soms schreeuwen ze als het leven hun wordt ontnomen

Het leven is geen droom en de dood kent geen definitief einde

We moeten allemaal dood

Met het zwaard weghakken op de aarde, op de terpen van de aarde

Ik probeer de doden te herstellen, maar krijg niets voor mijn gezwoeg

De lijken liggen om me heen in verschillende staten van verval

En hoe hard ik ook mijn best doe, ik kan hun dag niet tot leven brengen

Zelfs door aanraking van het zwaard weigeren ze te ontwaken

En ik weet dat ze het leven niet zoeken

En ik weet dat ze graag voor altijd rotten

Zelfs hun leven was van geen waarde

Als ze in hun ogen de waarheid haten, zelfs als het hen bevrijdt

Dit is niet het moment om nieuw leven in te blazen

Mijn geest komt in opstand bij deze openbaring

Hoe kan het dat ze rustig in hun graf liggen?

Weerstand bieden aan het leven terwijl het aan hun hart trekt

Hun koude ogen die ooit de waarheid verwierpen?

Ik ren met niets in gedachten, maar om die hatelijke plek achter te laten

Ik betreed de donkere aarde waar Desyr op me heeft gewacht vanaf de dag van mijn geboorte

Ik steek de brug van genade over langs een goed uitgesleten pad

Om mijn vlees te verzadigen in degene die ze Desyr . noemen

Verdriet, mijn beschouwing

Liefdevolle uren verstreken, ik bracht mijn leven door met anticiperen op verdriet

Jouw koude omhelzing voelde toen als liefde

Maar nu weet ik dat ik verdriet proefde