Song of the Ancient - Paramaecium

The song I perceive as I wander through the woods through the

Dim light of dawn, lilts as it?

S carried on soft shifting winds

Through the stillness of this early morn

«Upon the hill, east of the woods, the old man stood rapt in

Thought;

gazing, contemplative and lost in himself.

His old hands

Fingers long and thin, but rugged, grasped the wooden staff.

It

Was familiar in his hand;

crooked yet strong.

How many times?

How often had he before this stood on this very place, lost within

Himself;

rapt in reflection?

A light breeze swelled about him

Ruffling his hair and wisps of beard, grey with age and wisdom of

Years.

He had seen much, experienced much and known friends

In the Hidden Lands.

But that was before;

before the Fall

Glancing downward, a sea of activity, the forest teeming with life

And lives.

But lives are merely a doorway wherethrough can be

Expressed the nature of the Ancient;

the one who abides within

The Hidden Lands.

The old man thinks 'i am become not what

Was intended but through intent am become.

' And so, in servitude

To human heart, he made forfeit that which was his;

the intangible

For the tangible, the imperishable for the mortal.

«By now I am intoxicated by the surreality of the tale, viewing

Myself in the old man, and at last it dawns and I realise the very

Nature of mankind, and of myself, and I lay down to cry

«In his youth, the Old man wielded the Garensword, but not now

And yet, the legend holds that one day, Man shall wield the

Two-edged blade once more to the conquest of nations and

Strongholds and powers beyond this realm.

«I raise my eyes as the song comes to an end and a stranger

Approaches as though she’s a friend.

Extending her hand I accept

It and rise.

Standing, she looks into my eyes.

«De-nyl, we have a

Long way to go.

There is so much, too much, that I have to show you.

««If the truth is what you seek, it is only with the Ancient whose

Face is never seen.

He remains within the Hidden Lands and may

Only be reached with the Garensword in hand.

Let us depart from this place.

«I was relieved to learn that I would not be alone in my quest.

For

That day, Destiny became my guide.

I released my falcon, the bird

Soaring high and free above the forest canopy.

And yet there

Remained within my heart the lingering memory of that tragic Fall;

The wretched nature of mankind and of myself.

Am I who I think I am?

Am I even alive?

Het lied dat ik waarneem terwijl ik door het bos dwaal door de

Gedimd licht van de dageraad, hoe heet het ook?

S had zachte verschuivende winden

Door de stilte van deze vroege ochtend

«Op de heuvel, ten oosten van het bos, stond de oude man verrukt in

Gedachte;

starend, contemplatief en verloren in zichzelf.

zijn oude handen

Vingers lang en dun, maar robuust, grepen de houten staf.

Het

Was vertrouwd in zijn hand;

krom en toch sterk.

Hoe vaak?

Hoe vaak had hij niet eerder op deze plek gestaan, verdwaald van binnen?

Zichzelf;

in gedachten verzonken?

Er waaide een licht briesje om hem heen

Zijn haar en slierten baard in de war brengen, grijs van ouderdom en wijsheid van

jaren.

Hij had veel gezien, veel meegemaakt en bekende vrienden

In de verborgen landen.

Maar dat was vroeger;

voor de val

Naar beneden kijkend, een zee van activiteit, het bos vol leven

En leeft.

Maar levens zijn slechts een doorgang waardoorheen kan worden

Drukte de aard van de Oude uit;

degene die binnen blijft

De verborgen landen.

De oude man denkt 'ik ben niet geworden wat'

Was bedoeld maar door opzet ben geworden.

' En dus, in dienstbaarheid

Aan het menselijk hart verbeurde hij dat wat van hem was;

het ontastbare

Voor het tastbare, het onvergankelijke voor het sterfelijke.

«Inmiddels ben ik bedwelmd door de surrealiteit van het verhaal, kijkend»

Ikzelf in de oude man, en eindelijk daagt het en realiseer ik me de zeer...

Aard van de mensheid, en van mezelf, en ik ga liggen huilen

«In zijn jeugd hanteerde de oude man het Garensword, maar nu niet meer»

En toch, volgens de legende zal de mens op een dag de...

Tweesnijdend mes nogmaals voor de verovering van naties en

Bolwerken en machten buiten dit rijk.

«Ik sla mijn ogen op als het lied ten einde loopt en een vreemdeling wordt»

Benadert alsof ze een vriend is.

Haar hand uitstrekkend accepteer ik

Het en opstaan.

Ze staat op en kijkt me in de ogen.

«De-nyl, we hebben een

Een lange weg te gaan.

Er is zoveel, te veel, dat ik je moet laten zien.

««Als de waarheid is wat je zoekt, is het alleen met de Oude wiens

Gezicht wordt nooit gezien.

Hij blijft in de Verborgen Landen en kan

Alleen bereikbaar met het Garensword in de hand.

Laten we vanaf deze plek vertrekken.

«Ik was opgelucht toen ik hoorde dat ik niet alleen zou zijn in mijn zoektocht.

Voor

Die dag werd Destiny mijn gids.

Ik heb mijn valk, de vogel, losgelaten

Zwevend hoog en vrij boven het bladerdak.

En toch daar

Bleef in mijn hart de aanhoudende herinnering aan die tragische val;

De ellendige natuur van de mensheid en van mezelf.

Ben ik wie ik denk dat ik ben?

Leef ik nog?