Пять утра - Panimonica

Я открываю глаза, выключаю будильник - пусть хотя бы один из нас поспит.

Ночь не рассеяла дым, слишком много курил перед сном, от того голова и гудит.

Пять часов утра.

Пять часов.

Я открываю окно, в нем все как и вчера, как будто невидимый кто-то нажал PrintScreen.

Пусть еще слишком рано вставать, но сны пошли на повтор, и к тому же во всех этих снах я всегда один.

Пять часов утра.

Пять часов.

Твой забытый в коридоре рюкзак опять задаст мне тот же глупый вопрос, ему не нужен мой честный ответ.

И вот он я, зеваю на свет.

Здравствуй, грустное зеркало, в ванной помятый похмельный поэт

Пять часов утра.

Пять часов.

Ik open mijn ogen, zet het alarm uit - laat tenminste één van ons slapen.

De nacht verdreef de rook niet, hij rookte te veel voordat hij naar bed ging, daarom zoemt zijn hoofd.

Vijf uur in de ochtend.

Vijf uur.

Ik open het raam, alles is hetzelfde als gisteren, alsof een onzichtbaar iemand op PrintScreen drukte.

Laat het te vroeg zijn om op te staan, maar de dromen bleven zich herhalen, en bovendien ben ik in al deze dromen altijd alleen.

Vijf uur in de ochtend.

Vijf uur.

Je rugzak vergeten in de gang zal me dezelfde stomme vraag opnieuw stellen, hij heeft mijn eerlijke antwoord niet nodig.

En hier ben ik, geeuwend naar het licht.

Hallo, trieste spiegel, een verfrommelde katerdichter in de badkamer

Vijf uur in de ochtend.

Vijf uur.