Осенняя - Panimonica

Холодные руки, табачный дым, я понемногу становлюсь седым,

Танцуя на краю бесконечного мира с кем-то, с кем скоро простимся красиво.

Я связанный струнами с племенем вольных, кто рос по подвалам и пел по подпольям,

Кто бил, как кнутом, по системе и строю, и шел через время лесной стороною.

Первые песни сто лет как забыты, но овцы целы, и волки сыты.

Дождь выбивает дробь по ладоням, и я сам удивляюсь что хоть что-то помню:

Странные сказки, клетки тетрадок, игрушки, линейки, полоски закладок.

Словно я видел чужими глазами то, что когда-то случилось с нами.

И осень раскрасила все позолотой, грустные мысли, веселые ноты,

Пар изо рта, слишком холодно утром, время застыло, мелькают минуты.

Жизнь записала меня в кредиторы, солнце сбежало за леса, да за горы.

День впереди, но сил уже нет

И ты растворилась с приходом рассвета...

Рассвета

Рассвета

Koude handen, tabaksrook, ik word beetje bij beetje grijs

Dansend op de rand van een eindeloze wereld met iemand van wie we straks mooi afscheid nemen.

Ik ben door strijkers verbonden met een stam van vrijen die opgroeiden in kelders en in de underground zong,

Die als met een zweep op het systeem en de formatie sloegen en door de boskant van de tijd liepen.

De eerste liedjes zijn al honderd jaar vergeten, maar de schapen zijn veilig en de wolven zijn vol.

De regen slaat de fractie op de handpalmen uit en het verbaast me zelf dat ik me tenminste iets herinner:

Vreemde verhalen, cellen van notitieboekjes, speelgoed, linialen, bladwijzerstrips.

Alsof ik door de ogen van iemand anders zag wat ons ooit is overkomen.

En de herfst schilderde alles met verguldsel, droevige gedachten, vrolijke tonen,

Stoom uit de mond, te koud in de ochtend, tijd bevroren, minuten vliegen voorbij.

Het leven heeft me neergeschreven als schuldeisers, de zon is gevlucht naar de bossen, maar naar de bergen.

De komende dag, maar de kracht is weg

En je verdween met de komst van de dageraad ...

Ochtendgloren

Ochtendgloren