Princesa De Nadie - Pablo López

Pocas fueron las palabras que te hicieron falta para ser

La esclava de su cama, la que mira y calla, princesa de nadie…

Perdonaste cada noche que su boca se olvidó de ti

Perdida en tu dolor, durmiendo entre los brazos de un pobre cobarde

No puedo ver como se te olvida cada herida

Cada beso que regalas te marchita, te desangra

Quiero que vuelvas a amar la vida

Respirar tu aire

Princesa de nadie

Se escapó la risa, se escondió la niña que vivia en ti

Condenó tus besos, se apagaban presos de una alma olvidada

Mientras paseaba su victoria por la calle del amor

Tu te conformabas con soñar callada que te desaba…

No puedo ver como se te olvida cada herida

Cada beso que regalas te marchita, te desangra

Quiero que vuelvas a amar la vida

Respirar tu aire

Princesa de nadie

Er waren maar weinig woorden die je moest zijn

De slaaf van haar bed, degene die kijkt en zwijgt, niemands prinses...

Je vergaf elke nacht dat zijn mond je vergat

Verloren in je pijn, slapend in de armen van een arme lafaard

Ik kan niet zien hoe je elke wond vergeet

Elke kus die je geeft verdort je, laat je bloeden

Ik wil dat je weer van het leven gaat houden

adem je lucht in

niemands prinses

Het gelach ontsnapte, het meisje dat in je leefde verborg

Hij veroordeelde je kussen, ze gingen uit gevangenen van een vergeten ziel

Terwijl hij zijn overwinning bewandelde door de straat van liefde

Je was tevreden om stilletjes te dromen dat ik je wilde...

Ik kan niet zien hoe je elke wond vergeet

Elke kus die je geeft verdort je, laat je bloeden

Ik wil dat je weer van het leven gaat houden

adem je lucht in

niemands prinses