Башня из слоновой кости - Oxxxymiron

По асфальту, мимо цемента,

Избегая зевак, под аплодисменты

Обитатели спальных аррондисманов.

Социального дна, классы нац.элементов.

Мимо зданий муниципального центра.

И статуи вице-мэра, насвистывая концерты;

Я спускаюсь беспрецедентно оправдан.

И лицемерно помилованный — тридцатилетний.

Бля, меня явно любит Вселенная.

Не знай меня все, — я вряд ли бы уцелел там.

Но, видимо, мэру надо улицы бедным продать.

Было милосердие то, правосудие, щедрость — хер знает...

Я живой, спасибо фортуне!

Я балансирую через пропасти на ходулях.

Иду, сутулясь, и подпрыгиваю, как дурень,

Сквозь судьбы и бури, к неуловимой Ultima Thule.

Я думал, время вышло, вымя выдоено.

На дороге рытвины и выбоины, валуны и глыбы

На моей тропе меж мира, войны.

Одни считают, что я сильно хитровыебанный.

Другие — видят во мне наивный мир игр и книг.

Ты пойми: я — гибрид, я вырос: и таким, и таким.

Я не был задуман для света софитов, интриг.

И адреналина, выбор линии судьбы не хитрит.

Я просто годами писал и смотрел в окно.

Зачёркивал, стирал, неустанно толстел блокнот.

Хрупкие миры распадались во тьме на столп,

Покуда мёртвые кумиры взирали со стен во двор.

Я был один, мироздание по краю вело.

Теперь, из каждого киоска смотрит моё ебло.

Но что изменилось?

Ничего внутри, а с виду — зело!

Ведь закрутили в узелок сильные мира сего.

До того, что стресс, кипиш, бег, квиддич.

Раньше я думал, что в тридцать лет — финиш.

Но я здесь, видишь, — Glenfiddich.

Они куксились, сдулись.

Хули ты не сгинешь?

Они что-то просят и портят воздух и нервы.

Судмедэксперт то ли кровь, то ли сперму.

Суке — руку и сердце, издателям — букера, сделки.

Читателям — чучела в клетке.

Эй!

Я видел цирк ваш с виселицы.

Забудьте Сунь-цзы и Лао-цзы.

Ведь в этом цирке лишь два пути: суицид или стоицизм.

И если выбрал не суицид, тогда — терпи, хватит ныть, дай во всю идти.

И да, мы ссым, каждый сыт, страх и солипсизм, но на зло миру мы взлетим среди суеты.

Мой город вне времени, вне территории, племени, рода и империи.

Троя, Помпеи, Рим... Мой город — морок и видение, что во тьме видит Бедуин.

Мой город на горе руин.

Мой город — лабиринт, где по нему слепой и неумелый гид;

И мой город не верит им.

Его правление внутри, но не под горой, и не в мэрии.

Я — стоик, будто Луций Сенека,

Спускаюсь от палаццо элиты к улицам Гетто.

Раз уцелел, то надо жить и глубже дышать.

И Девочка «пиздец» ушла, предав, но я переживу и это...

Ты ответь на такой вопрос мне:

Может ли творец жить в башне из слоновой кости?

Вхожем быть дворец или яро против вельмож,

Или сохранять свой нейтралитет...

Ты еще не дома?

Странно...

Слушай, ну, что я могу тебе сказать, кроме того, что ты — идиот?!

И я, очень рада, что тебя отпустили... Мы тут все, чуть с ума не сошли...

В общем, ты возвращайся, а я, пока прочитаю «Где нас нет...»

Кстати... Название — говно!

Целую!

Op asfalt, langs cement,

Toeschouwers mijden, om te applaudisseren

Inwoners van slapende arrondissementen.

Sociale bodem, klassen van nationale elementen.

Langs de gebouwen van het gemeentelijk centrum.

En standbeelden van de vice-burgemeester, fluitconcerten;

Ik daal ongekend gerechtvaardigd af.

En hypocriet vergeven - dertig jaar oud.

Verdomme, het universum houdt duidelijk van me.

Als iedereen me niet kende, had ik het daar nauwelijks overleefd.

Maar blijkbaar moet de burgemeester de straten verkopen aan de armen.

Er was genade, gerechtigheid, vrijgevigheid - wie weet...

Ik leef, dankzij het fortuin!

Ik balanceer over afgronden op stelten.

Ik loop bukkend en springend als een dwaas

Door noodlot en storm, naar de ongrijpbare Ultima Thule.

Ik dacht dat de tijd om was, de uiers waren gemolken.

Potgaten en kuilen, keien en blokken op de weg

Op mijn pad tussen de wereld, oorlog.

Sommige mensen denken dat ik erg sluw ben.

Anderen zien in mij de naïeve wereld van games en boeken.

Je begrijpt: ik ben een hybride, ik ben opgegroeid: zo en zo.

Ik ben niet gemaakt voor spotlights, intriges.

En adrenaline, de keuze van de lijn van het lot is niet sluw.

Ik heb gewoon geschreven en jaren uit het raam gekeken.

Hij streepte door, veegde uit en maakte onvermoeibaar het notitieboekje vet.

Breekbare werelden vielen uiteen in een pilaar in de duisternis,

Zolang de dode afgoden vanaf de muren naar de binnenplaats keken.

Ik was alleen, het universum leidde langs de rand.

Nu, vanuit elke kiosk, kijkt mijn fuck.

Maar wat is er veranderd?

Niets van binnen, maar qua uiterlijk - groen!

Immers, de krachten die in een knoop worden gedraaid.

Tot die stress, kipish, rennen, Zwerkbal.

Ik dacht altijd dat over dertig jaar de eindstreep was.

Maar ik ben hier, zie je - Glenfiddich.

Ze krulden zich op, liepen leeg.

Wauw, ga je niet dood?

Ze vragen iets en bederven de lucht en zenuwen.

De lijkschouwer is ofwel bloed of sperma.

Bitch - hand en hart, uitgevers - boekers, deals.

Lezers - opgezette dieren in een kooi.

Hoi!

Ik zag je circus vanaf de galg.

Vergeet Sun Tzu en Lao Tzu.

Er zijn tenslotte maar twee manieren in dit circus: zelfmoord of stoïcisme.

En als je ervoor koos geen zelfmoord te plegen, wees dan geduldig, stop met zeuren, laat me op volle snelheid gaan.

En ja, we ssym, iedereen is vol, angst en solipsisme, maar voor het kwaad van de wereld, we zullen opstijgen tussen de drukte.

Mijn stad is buiten de tijd, buiten territorium, stam, clan en rijk.

Troje, Pompeii, Rome... Mijn stad is een waas en een visioen dat een bedoeïen in de duisternis ziet.

Mijn stad ligt op een berg van ruïnes.

Mijn stad is een labyrint, waar een blinde en onbekwame gids doorheen loopt;

En mijn stad gelooft ze niet.

Zijn regering is binnen, maar niet onder de berg, en niet in het stadhuis.

Ik ben een stoïcijn zoals Lucius Seneca

Afdalen van het palazzo van de elite naar de straten van het getto.

Als je het eenmaal hebt overleefd, moet je dieper leven en ademen.

En het meisje "fucked up" vertrok, verradend, maar ik zal dit ook overleven ...

U beantwoordt mij deze vraag:

Kan een schepper in een ivoren toren leven?

De ingang om een ​​paleis te zijn of fel tegen de edelen,

Of blijf neutraal...

Ben je nog niet thuis?

Vreemd...

Luister, nou, wat kan ik je vertellen, behalve dat je een idioot bent?!

En ik ben heel blij dat je vrijgelaten bent... We zijn er allemaal, we werden bijna gek...

Over het algemeen kom je terug, en ik, terwijl ik lees "Waar we niet zijn ..."

Trouwens... De naam is shit!

Kus!