Прощание с новогодней ёлкой - Олег Погудин

Синяя крона, малиновый ствол,

звяканье шишек зеленых.

Где-то по комнатам ветер прошел —

там поздравляли влюбленных.

Где-то он старые струны задел —

тянется их перекличка…

Вот и январь накатил, налетел,

бешеный, как электричка.

Мы в пух и прах наряжали тебя,

мы тебе верно служили,

громко в картонные трубы трубя,

словно на подвиг спешили.

Даже поверилось где-то на миг

(знать, в простодушье сердечном):

женщины той очарованный лик

слит с твоим празднеством вечным.

В миг расставания, в час платежа,

в день увяданья недели

чем это стала ты нехороша?

Что они все, одурели?

И утонченные, как соловьи,

Blauwe kroon, karmozijnrode stam,

jingle van groene kegels.

Ergens door de kamers ging de wind -

liefhebbers werden daar gefeliciteerd.

Ergens raakte hij de oude snaren aan -

hun appèl gaat door...

Dus januari rolde op, vloog binnen,

gek als een elektrische trein.

We kleedden je tot in de puntjes,

we hebben je trouw gediend

luid blazend in kartonnen buizen,

alsof je haast hebt om een ​​prestatie te leveren.

Ik geloofde zelfs even

(weten, in onschuld van het hart):

vrouwen met dat betoverde gezicht

versmolten met uw eeuwige feest.

Op het moment van afscheid, op het uur van betaling,

op de vervagende dag van de week

wat maakte je slecht?

Wat zijn ze allemaal, gek?

En verfijnd als nachtegalen,