Журавли - Олег Погудин

Мне кажется порою, что солдаты,

С кровавых не пришедшие полей,

Не в землю нашу полегли когда-то,

А превратились в белых журавлей.

Они до сей поры с времен тех дальних

Летят и подают нам голоса.

Не потому ль так часто и печально

Мы замолкаем, глядя в небеса?

Сегодня, предвечернею порою,

Я вижу, как в тумане журавли

Летят своим определенным строем,

Как по полям людьми они брели.

Они летят, свершают путь свой длинный

И выкликают чьи-то имена.

Не потому ли с кличем журавлиным

От века речь аварская сходна?

Летит, летит по небу клин усталый —

Летит в тумане на исходе дня,

И в том строю есть промежуток малый —

Быть может, это место для меня!

Настанет день, и с журавлиной стаей

Я поплыву в такой же сизой мгле,

Из-под небес по-птичьи окликая

Всех вас, кого оставил на земле

Soms lijkt het me dat de soldaten

Van de bloedige velden die niet kwamen,

Ze zijn niet één keer in ons land gevallen,

En ze veranderden in witte kraanvogels.

Ze zijn nog steeds uit de tijd van die verre

Ze vliegen en geven ons stemmen.

Is dat niet waarom zo vaak en helaas?

Zijn we stil, kijkend naar de lucht?

Vandaag, laat in de avond,

Ik zie kraanvogels in de mist

Ze vliegen in hun definitieve formatie,

Hoe ze met mensen door de velden dwaalden.

Ze vliegen, maken hun weg lang

En iemands namen worden genoemd.

Is dat niet waarom met de kreet van een kraanvogel?

Vanaf de eeuw is de Avar-spraak vergelijkbaar?

Vliegt, vliegt door de lucht vermoeide wig -

Vliegt in de mist aan het eind van de dag,

En in die formatie is er een kleine kloof -

Misschien is dit de plek voor mij!

De dag zal komen, en met een zwerm kraanvogels

Ik zal zwemmen in dezelfde duifgrijze waas,

Roepend van onder de lucht als een vogel

Jullie allemaal die ik op aarde heb achtergelaten