Пел соловей - Олег Погудин

Пел соловей, ах, как он пел,

И тишина ему внимала.

Как я хотел, чтоб он допел

О том, что не начать сначала.

А он свистел весь день и ночь,

А он выделывал коленца,

Как-будто мне хотел помочь

Хотя б немного отогреться.

И плыл туман живой водой,

Стога, стога в тумане плыли.

И даже звезды песни той

Небесным отраженьем были.

А воздух травами пропах,

И я стоял в предверье рая,

А он трещал в своих устах,

Людскую славу отвергая.

Я понимал, настанет тишь,

Луна застынет горьким комом.

Ты улетишь и прилетишь,

Но пропоешь уже другому.

De nachtegaal zong, oh, wat zong hij,

En de stilte luisterde naar hem.

Hoe ik wilde dat hij zou zingen

Over niet opnieuw beginnen.

En hij floot dag en nacht,

En hij maakte knieën,

Alsof hij me wilde helpen

Op zijn minst een beetje opwarmen.

En de mist dreef met levend water,

Hooibergen, hooibergen dreven in de mist.

En zelfs de sterren van dat nummer

Ze waren een hemelse weerspiegeling.

En de lucht rook naar kruiden,

En ik stond op de drempel van het paradijs,

En hij barstte in zijn mond,

Het verwerpen van menselijke glorie.

Ik begreep dat er stilte zou komen,

De maan zal bevriezen in een bittere klomp.

Je zult vliegen en vliegen

Maar je zingt voor iemand anders.