Toufy - Oldelaf

Non, Toufy, saute pas,

Si tu sautes, tu mourras;

Il faut pas te flinguer,

Il vaut mieux te noyer.

Non, Toufy, pleure pas,

Une huître, ça pleure pas;

Tu peux pas te noyer,

Tu sais trop bien nager.

Tes potes sont avec toi:

Jean-Luc, Esméralda,

Ce poulpe et ce castor

Qui pleureraient à ta mort

Qu’est-ce que tu fais, Toufy?

C’est pas si moche, la vie;

Sauf quand on l’sida,

Et le cancer des doigts

Prends-moi dans tes p’tits bras,

Tant pis si t’en n’as pas;

On courra dans les champs,

Dans le soleil levant

Regarde-moi dans les yeux

Et partons tous les deux

Comme des enfants heureux

Ou des cochons hébreux!

Non, Toufy!

Aaaaaaaaaaaaaaaaahhhh!!!

Splotch!

Mais Toufy a sauté,

Sa coquille a morflé

Et le sang a giclé,

La rue fut salopée;

Son coude s’est disloqué,

Ses ongles ont explosé,

Ses cheveux ont frisé

Quand Toufy s’est vautré

Oncle Toufy est mort (est mort, est mort, est mort)

On y repense encore:

Son sourire angélique,

Et ses sourcils typiques

Maint’nant qu’il est là-haut,

Le ciel est bien moins beau,

Les coccinelles n’ont plus

Du tout de cuir chevelu

Toufy, Toufy,

Toufy, Toufy!

La morale de l’histoire,

Petit, tu dois savoir:

Une huître dépressive

Et un peu trop naïve

N’a plus toute sa raison

Et se moque des mouflons

Et quand tu la laisses choir

Ca tâche le trottoir

Nee, Toufy, niet springen,

Als je springt, ga je dood;

Je hoeft niet op jezelf te schieten,

Je kunt beter verdrinken.

Nee, Toufy, niet huilen,

Een oester huilt niet;

Je kunt niet verdrinken

Je weet te goed hoe je moet zwemmen.

Je vrienden zijn bij je:

Jean Luc, Esmeralda,

Deze octopus en deze bever

Wie zou er huilen bij je dood?

Wat ben je aan het doen, Toufy?

Het is niet zo lelijk, het leven;

Behalve als we aids hebben,

En vingerkanker

Neem me in je kleine armen

Jammer als je er geen hebt;

We zullen rennen in de velden,

In de rijzende zon

Kijk mij in de ogen

En laten we allebei gaan

Als blije kinderen

Of Hebreeuwse varkens!

Nee, Tof!

Jaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!

vlek!

Maar Toufy sprong,

Haar schelp is weggekauwd

En het bloed spoot eruit,

De straat was een puinhoop;

Zijn elleboog is ontwricht,

Haar vingernagels explodeerden,

Haar haar is gekruld

Toen Toufy zich wentelde

Oom Toufy is dood (stierf, stierf, stierf)

We denken er nog eens over na:

Haar engelachtige glimlach,

En zijn typische wenkbrauwen

Nu hij daar is

De lucht is veel minder mooi,

Lieveheersbeestjes hebben niet langer

Helemaal hoofdhuid

Tof, Tof,

Tof, Tof!

Het moraal van het verhaal,

Kind, je moet weten:

Een depressieve oester

En een beetje te naïef

Heeft zijn verstand verloren

En lachen om de schapen

En als je haar in de steek laat

Het maakt vlekken op het trottoir