Древо - Nekby

Что остаётся на листах блокнотов, в песнях и уме?

Ветер воспоминаний, что когда-то рядом шумел.

Мы ставим точки, хлоднокровно прощаемся с ними,

Но точнее, чем память даже HD фотик не снимет.

Снова будто в пучину бросится сознание разом,

Когда о прошлом напомнит ему случайная фраза,

Брошенная в метро по телефону кем-то сбоку.

Родительское гнездо он покидал отроком.

Самостоятельность увенчана знаком свободы,

Отрицая правила и нормы, плевал на невзгоды.

С кем угодно, но не с ним случаются беды.

Он знает все и ничего не знают его предки.

В унисон плачут небо и те кто в доме остался.

В костре горит былое, сигарета жгёт пальцы.

Вперед уверенно шагает, новый путь открыт,

Перед глазами новый мир в формате игры.

Пока одни в роли боссов, другие подмастерьем.

Средь выбора огромного он как ребенок растерян,

И то, и это, всего и сразу.

«Как хорошо, что больше никто и ничего мне не указывает».

Обшарпанные стены, старая еда,

В кармане сотка до з/п, в кране вода.

«Я самый счастливый человек, честно, не вру,

Лишь не хватает иногда тёплых маминых рук».

Припев:

Всех главных слов не собрать во век,

Да и не надо, один взгляд больше значит.

Раздоры все оставим в темноте,

Приходит радость, уходит ледяной плач.

Всех главных слов не собрать во век

И не наполнишь ими чашу, даже если там пусто.

Раздоры все оставим в темноте,

Слова кончаются там, где начинаются чувства.

Как было пусто когда-то, так сейчас наполнено,

Семейный штиль пришел на смену грозным волнам

Неудач и, как следствие, безнадежных депрессий.

Одни глаза вместили больше любви, чем весь мир.

Она присутствием греет в самую лютую стужу,

Он знает где всегда горячий вкусный ужин.

Уже малой растёт, в доме всё больше света.

Обшарпанные стены сменились ипотекой.

Уже полгода не звонил, не заходил к родителям.

«Как там седой отец и мама?

Вот бы увидеть их».

Дежурное «на днях наберу» растворяется в воздухе.

«Просто сильно устал, да и к тому же поздно».

Всё изменила та самая фраза где-то в метро,

За секунды года, цвета и запахи, отчий дом.

«А вдруг однажды на экране надпись „отец“

Только вот голос не его.

Неужели конец?»

Бегом наружу, такси.

«Не важно сколько, погнали.

Сегодня я буду тем, кого так долго ждали».

В коробке «Прага» для папы, тюльпаны желтые маме.

Подъезд, семнадцатый этаж.

Он перед дверью замер.

Звонок всё тот же, старая дверь, коврик новый.

Предвкушение праздника кружит ему голову.

«Я самый лучший сын впредь и отныне».

Скрип двери, счастливые улыбки.

«С Рождеством, родные!»

Припев:

Всех главных слов не собрать во век,

Да и не надо, один взгляд больше значит.

Раздоры все оставим в темноте,

Приходит радость, уходит ледяной плач.

Всех главных слов не собрать во век

И не наполнишь ими чашу, даже если там пусто.

Раздоры все оставим в темноте,

Слова кончаются там, где начинаются чувства.

Wat blijft er over op de bladen van notitieboekjes, in liedjes en in de geest?

De wind van herinneringen die ooit in de buurt ruiste.

We maken een einde aan hen, nemen koeltjes afscheid van hen,

Maar meer precies dan geheugen, zelfs een HD-camera zal niet van de grond komen.

Nogmaals, alsof het bewustzijn meteen in de afgrond zal stormen,

Wanneer een willekeurige zin hem aan het verleden herinnert,

Aan de telefoon in de metro gegooid door iemand van opzij.

Als jongen verliet hij het nest van zijn ouders.

Onafhankelijkheid wordt bekroond met het teken van vrijheid,

Hij ontkende de regels en normen en spuugde op tegenspoed.

Met iedereen, maar niet met hem, gebeuren er problemen.

Hij weet alles en zijn voorouders weten niets.

De lucht en degenen die in het huis achterbleven, huilen in koor.

Het verleden brandt in het vuur, de sigaret verbrandt vingers.

Vol vertrouwen naar voren stappen, ligt een nieuwe weg open,

Voor je ogen een nieuwe wereld in het formaat van het spel.

Terwijl sommigen de rol van bazen vervullen, zijn anderen leerling.

Temidden van een enorme keuze, is hij in de war als een kind,

Zowel dit als dat, allemaal tegelijk.

'Het is maar goed dat niemand me iets vertelt.'

Sjofele muren, oud eten?

In de pocket weave tot het salaris, er zit water in de kraan.

"Ik ben de gelukkigste persoon, eerlijk gezegd, ik lieg niet,

Alleen zijn warme moeders handen soms niet genoeg.

Refrein:

Alle hoofdwoorden kunnen niet in een eeuw worden verzameld,

Ja, en dat is niet nodig, één blik betekent meer.

Laten we alle strijd in het donker laten,

Vreugde komt, ijzig huilen gaat.

Alle hoofdwoorden kunnen niet in een eeuw worden verzameld

En je zult de beker er niet mee vullen, ook al is hij leeg.

Laten we alle strijd in het donker laten,

Woorden eindigen waar gevoelens beginnen.

Hoe leeg het ooit was, zo is het nu gevuld,

Familierust heeft de formidabele golven vervangen

Mislukkingen en daardoor hopeloze depressies.

Eén oog bevatte meer liefde dan de hele wereld.

Ze verwarmt met haar aanwezigheid in de meest strenge kou,

Hij weet waar er altijd een warm heerlijk diner is.

Al klein aan het worden, komt er steeds meer licht in huis.

Sjofele muren zijn vervangen door hypotheken.

Een half jaar lang heb ik niet gebeld, mijn ouders niet bezocht.

“Hoe gaat het met de grijsharige vader en moeder?

Ik wou dat ik ze kon zien."

De plicht "Ik bel over een paar dagen" lost op in de lucht.

'Ik ben gewoon erg moe, en bovendien is het al laat.'

Diezelfde zin ergens in de metro veranderde alles,

Voor seconden van het jaar, kleuren en geuren, vaders huis.

"En plotseling op een dag op het scherm de inscriptie "vader"

Alleen de stem is niet van hem.

Is het het einde?"

Ren naar buiten, taxi.

'Het maakt niet uit hoeveel, laten we gaan.

Vandaag zal ik degene zijn die zo lang heeft gewacht.”

In de doos "Praag" voor papa, gele tulpen voor mama.

Entree, zeventiende verdieping.

Hij verstijfde voor de deur.

De bel is nog hetzelfde, de oude deur, het vloerkleed is nieuw.

De verwachting van de vakantie draait zijn hoofd.

"Ik ben de beste zoon van nu af aan."

Krakende deuren, blije glimlachen.

"Vrolijk kerstfeest, mensen!"

Refrein:

Alle hoofdwoorden kunnen niet in een eeuw worden verzameld,

Ja, en dat is niet nodig, één blik betekent meer.

Laten we alle strijd in het donker laten,

Vreugde komt, ijzig huilen gaat.

Alle hoofdwoorden kunnen niet in een eeuw worden verzameld

En je zult de beker er niet mee vullen, ook al is hij leeg.

Laten we alle strijd in het donker laten,

Woorden eindigen waar gevoelens beginnen.