Тропинка - Начало Века

Тяжело найти тропинку, даже налегке,

Злая ветка ущипнёт чулочек на ноге,

И на коже нарисует свой чудной узор,

В голове звучит один гитарный перебор.

Столько лет одно и то же, как приду домой,

Первым делом крашу тело золотою хной,

Ангелу, что ждёт за дверью, руку протяну,

Прогуляемся вдвоём, вернёмся поутру.

Видно, это связь на века,

Просто сорвалось с языка.

Не поверю никогда я чужим словам,

В руки неизвестности я себя отдам.

Видно, это связь на века,

На-на-на-на-на-на,

Сорвалось с языка.

Не поверю никогда я чужим словам,

В руки неизвестности я себя отдам.

У тропинки нет конца, иду, не пряча слёз.

Всё мне ясно, только часто мучает вопрос,

Всё, что потеряла в жизни, вместе не собрать,

Как бы самое родное мне не потерять.

Видно, это связь на века,

Просто сорвалось с языка.

Не поверю никогда я чужим словам,

В руки неизвестности я себя отдам.

Видно, это связь на века,

Просто сорвалось с языка.

Не поверю никогда я чужим словам,

В руки неизвестности я себя отдам.

Het is moeilijk om het pad te vinden, zelfs als het licht is

Een slechte tak zal een kous op een been knijpen,

En op de huid zal zijn prachtige patroon tekenen,

Een plectrum klinkt in mijn hoofd.

Zoveel jaren hetzelfde, als ik thuiskom,

Allereerst schilder ik het lichaam met gouden henna,

Ik zal mijn hand uitstrekken naar de engel die achter de deur wacht,

Laten we gaan wandelen, we zijn morgenochtend terug.

Blijkbaar is dit een verbinding voor de eeuwen,

Het gleed gewoon van de tong.

Ik zal nooit in andermans woorden geloven,

Ik zal mezelf in de handen van het onbekende geven.

Blijkbaar is dit een verbinding voor de eeuwen,

Na-na-na-na-na-na,

Het viel van de tong.

Ik zal nooit in andermans woorden geloven,

Ik zal mezelf in de handen van het onbekende geven.

Het pad heeft geen einde, ik loop zonder mijn tranen te verbergen.

Alles is me duidelijk, alleen de vraag kwelt me ​​vaak,

Alles wat ik in het leven heb verloren, kan niet worden verzameld,

Hoe zou ik het meest dierbare niet verliezen.

Blijkbaar is dit een verbinding voor de eeuwen,

Het gleed gewoon van de tong.

Ik zal nooit in andermans woorden geloven,

Ik zal mezelf in de handen van het onbekende geven.

Blijkbaar is dit een verbinding voor de eeuwen,

Het gleed gewoon van de tong.

Ik zal nooit in andermans woorden geloven,

Ik zal mezelf in de handen van het onbekende geven.