Свети - Mojento

Ветра на юге между линий рассвета и соли.

Ты не узнаешь, не садясь в поезда,

Каждую каплю остывшего за вечер моря,

Солнце снова будет кипятить с нуля.

Добро по ту сторону уже не так дорого.

Дороги моей памяти, столько трасс.

Теряли голову, взлетали над городом,

В омуте скрывая страх раз на раз.

Магнитом манит шёлк твоих ресниц,

Я закрываю глаза, а под веками ты.

Утолить эту глупость

Едва ли хватит даже самой глубокой воды.

Разлей свое тело на белом полу,

Я начинаю считать от нуля до пяти.

Не согревай это время,

Просто немного…

Свети, просто немного свети.

Свети, просто немного свети.

Скажи, не рано ли порвали на два пледа одеяло мы,

Да и надо ли было нам сшивать снова жизни

Тонкой шёлковой нитью,

Чтобы нелепые мысли разрывали по швам.

Мой двор утоплен морями пресных луж,

Каравеллы из бумаги пробуют ветер на вкус.

И если память кормится прошлым,

Значит, участился пульс.

Разлей свое тело на белом полу,

Я начинаю считать от нуля до пяти,

Не согревай это время

Просто немного…

Свети, просто немного свети.

Свети, просто немного свети.

В клочья мир, останавливаем точками,

Без того не прочные дни.

Срочными, телефонами и почтами,

Снова станем обесточенными мы.

Просто немного свети.

Просто немного свети.

Просто немного свети.

Просто немного свети.

Свети, просто немного свети.

Свети, просто немного свети.

Просто немного свети.

Winden in het zuiden tussen de lijnen van dageraad en zout.

Je weet het niet zonder in de trein te stappen,

Elke druppel van de zee die 's avonds is afgekoeld,

De zon kookt weer helemaal opnieuw.

Goedheid aan de andere kant is niet meer zo duur.

Wegen van mijn geheugen, zoveel sporen.

Verloren hun hoofd, vlogen over de stad,

In de draaikolk schuilt angst keer op keer.

De zijde van je wimpers wenkt als een magneet,

Ik sluit mijn ogen, en onder de oogleden jij.

Knijp in deze domheid

Zelfs het diepste water is nauwelijks genoeg.

Spreid je lichaam op de witte vloer

Ik begin te tellen van nul tot vijf.

Deze keer niet opwarmen

Maar een beetje...

Glans, gewoon een beetje schijnen.

Glans, gewoon een beetje schijnen.

Vertel me, is het te vroeg om de deken in twee dekens te scheuren,

En moesten we weer levens aan elkaar naaien?

fijne zijdedraad,

Zodat belachelijke gedachten uit hun voegen worden gescheurd.

Mijn tuin is verdronken door de zeeën van verse plassen,

Karvels van papier proeven de wind.

En als de herinnering zich voedt met het verleden,

Dit betekent dat de polsslag is toegenomen.

Spreid je lichaam op de witte vloer

Ik begin te tellen van nul tot vijf

Deze keer niet opwarmen

Maar een beetje...

Glans, gewoon een beetje schijnen.

Glans, gewoon een beetje schijnen.

Om de wereld te verscheuren, stoppen we met stippen,

Zonder dat geen sterke dagen.

Spoed, telefoons en mails,

We worden weer spanningsloos.

Gewoon een beetje schijnen.

Gewoon een beetje schijnen.

Gewoon een beetje schijnen.

Gewoon een beetje schijnen.

Glans, gewoon een beetje schijnen.

Glans, gewoon een beetje schijnen.

Gewoon een beetje schijnen.