La Guerra Di Piero - Modena City Ramblers, Piero Pelù

Dormi sepolto in un campo di grano

non è la rosa non è il tulipano

che ti fan veglia dall’ombra dei fossi,

ma sono mille papaveri rossi.

Lungo le sponde del mio torrente

voglio che scendano i lucci argentati

non più i cadaveri dei soldati

portati in braccio dalla corrente.

Così dicevi ed era d’inverno

e come gli altri verso l’inferno

te ne vai triste come chi deve

il vento ti sputa in faccia la neve.

Fermati Piero, fermati adesso,

lascia che il vento ti passi un po' addosso,

dei morti in battaglia ti porti la voce,

chi diede la vita ebbe in cambio una croce.

Ma tu non lo udisti e il tempo passava,

con le stagioni a passo di giada

ed arrivasti a varcar la frontiera

in un bel giorno di primavera.

E mentre marciavi con l’anima in spalle

vedesti un uomo in fondo alla valle,

che aveva il tuo stesso identico umore,

ma la divisa di un altro colore.

Sparagli Piero, sparagli ora

e dopo un colpo sparagli ancora,

fino a che tu non lo vedrai esangue

cadere in terra, coprire il suo sangue.

E se gli spari in fronte o nel cuore

soltanto il tempo avrà per morire,

ma il tempo a me resterà per vedere,

vedere gli occhi di un uomo che muore.

E mentre gli usi questa premura,

quello si volta ti vede, ha paura

ed imbracciata l’artiglieria

non ti ricambia la cortesia.

Cadesti a terra senza un lamento

e ti accorgesti in un solo momento

che il tempo non ti sarebbe bastato

a chiedere perdono per ogni peccato.

Cadesti a terra senza un lamento

e ti accorgesti in un solo momento

che la tua vita finiva quel giorno

e non ci sarebbe stato ritorno.

Ninetta mia crepare di maggio

ci vuole tanto, troppo coraggio.

Ninetta bella dritto all’inferno

avrei preferito andarci d’inverno.

E mentre il grano ti stava a sentire,

dentro le mani stringevi il fucile,

dentro la bocca stringevi parole

troppo gelate per sciogliersi al sole.

Dormi sepolto in un campo di grano,

non è la rosa non è il tulipano

che ti fan veglia dall’ombra dei fossi,

ma sono mille papaveri rossi.

Je slaapt begraven in een tarweveld

het is niet de roos, het is niet de tulp

die je uit de schaduw van de sloten bewaren,

maar het zijn duizend rode klaprozen.

Langs de oevers van mijn stroom

Ik wil dat de zilveren snoeken naar beneden komen

geen lijken van soldaten meer

door de stroom in je armen gedragen.

Dus je zei en het was winter

en net als de anderen naar de hel

je vertrekt verdrietig als wie dan ook

de wind spuugt sneeuw in je gezicht.

Stop Piero, stop nu,

laat de wind een beetje over je heen waaien,

je brengt de stem van de doden in de strijd,

wie zijn leven gaf, kreeg in ruil daarvoor een kruis.

Maar je hoorde het niet en de tijd verstreek,

met de seizoenen op jade step

en jij kwam om de grens over te steken

op een mooie lentedag.

En terwijl je marcheerde met je ziel op je schouders

je zag een man op de bodem van de vallei,

die precies dezelfde stemming had als jij,

maar het uniform van een andere kleur.

Schiet hem neer Piero, schiet hem nu neer

en schiet hem na één schot nogmaals neer,

totdat je hem bloedeloos ziet

op de grond vallen, zijn bloed bedekken.

Wat als je hem in het voorhoofd of in het hart schiet?

hij zal alleen tijd hebben om te sterven,

maar de tijd zal blijven voor mij om te zien,

zie de ogen van een stervende man.

En terwijl u deze zorg gebruikt,

hij draait zich om en ziet je, hij is bang

en het opnemen van de artillerie

geeft de beleefdheid niet terug.

Je viel op de grond zonder kreunen

en je merkte het in een enkel moment

die tijd zou niet genoeg voor je zijn

om vergeving te vragen voor elke zonde.

Je viel op de grond zonder kreunen

en je merkte het in een enkel moment

dat je leven die dag eindigde

en er zou geen terugkeer zijn.

Mijn Ninetta sterft in mei

er is veel, te veel moed voor nodig.

Mooie Ninetta recht naar de hel

Ik zou er liever in de winter heen gaan.

En terwijl de tarwe naar je luisterde,

in je handen hield je het pistool,

in je mond kneep je woorden

te ijskoud om in de zon te smelten.

Je slaapt begraven in een korenveld,

het is niet de roos, het is niet de tulp

die je uit de schaduw van de sloten bewaren,

maar het zijn duizend rode klaprozen.