L'Uomo Nell'Alto Castello - Modena City Ramblers

L’uomo nell’alto castello

Ha il calice in mano e brinda al potere

Nella sala deserta, con gli occhi socchiusi

Rincorre l’eco dei propri pensieri

Al collo ha una testa di scimmia

E un anello nell’indice destro

Che un tempo lontano

Appartenne anche a un Papa

Indica il sole nel quadro sul muro

E ricorda tutti quegli uomini

Pronti a guardare al suo dito

E a non andare al di là di quel muro

Di molti non ha mai saputo il nome

Di altri ne è stato il padrone

Di tutti ha disposto il destino

Ma in nome di cosa ormai non importa

Perché il calice è vuoto

E il castello abbandonato

Anche oggi è scampato al veleno

Spacciato dai servi per vino

L’uomo nell’alto castello

È stanco e il sonno gli preme

Dal cuore fino alla nuca

Come le braccia di un polipo immenso

Sa che cadrà prigioniero

Non ci sarà pietà alcuna

Per il custode

Dei mille segreti

Si alza a fatica e alla finestra

Guarda la valle un tempo ai suoi piedi

Vorrebbe volare su tutto quel regno

Dove anche il re a lui s’inchinava

Dove non c’era prete o generale

Che non temesse il suo nome

La dove il brivido e il favore

Erano cappi alla sua corda

Ma la corda ormai è marcita

E il pugno trema come una foglia

Ora c'è solo un vecchio nell’alto castello

L’uomo nell’alto castello

Leva il calice e brinda nel vuoto

E con un ghigno da diavolo

Urla al silenzio e poi s’asciuga una lacrima

De man in het hoge kasteel

Hij heeft de beker in zijn hand en proost op de kracht

In de verlaten kamer, met halfgesloten ogen

Hij jaagt de echo van zijn eigen gedachten na

Hij heeft een apenkop om zijn nek

En een ring in de rechter index

Wat een verre tijd

Het behoorde ook toe aan een paus

Wijs naar de zon op de foto aan de muur

En onthoud al die mannen

Klaar om naar zijn vinger te kijken

En niet voorbij die muur gaan

Hij kende nooit de naam van velen

Hij was de meester van anderen

Het lot heeft alles weggedaan

Maar in de naam van wat maakt het nu niet uit

Omdat de kelk leeg is

En het verlaten kasteel

Zelfs vandaag ontsnapte hij aan het gif

Gepasseerd door bedienden voor wijn

De man in het hoge kasteel

Hij is moe en de slaap drukt hem

Van het hart tot in de nek

Als de armen van een immense octopus

Hij weet dat hij gevangen zal vallen

Er zal geen genade zijn

Voor de keeper

Van duizend geheimen

Hij staat met moeite op en bij het raam

Zie de vallei eens aan zijn voeten

Hij zou graag over dat hele koninkrijk vliegen

Waar zelfs de koning voor hem boog

Waar geen priester of generaal was

Dat hij niet bang was voor zijn naam

Waar de spanning en de gunst

Het waren stroppen aan zijn touw

Maar het touw is nu verrot

En de vuist trilt als een blad

Nu is er maar één oude man in het hoge kasteel

De man in het hoge kasteel

Til het glas op en toast in de leegte

En met een duivelse grijns

Schreeuwen om de stilte en dan droogt een traan op