Es aiziet nevaru - Mirdza Zīvere

Tu biji kails un vēju aplauzts koks

Es lapots vītenis ar ziliem ziedu zvaniem

Pie stumbra rētainā, kas smalkām stīgām plok

Nu pilni zari maniem ziedu zvaniem

Nu dūc ap tevi atkal bišu spiets

Un putni ligzdo zaļu lapu ēnā

Tu stāvu raženo pār upes dzelmi liec

Un spoguļojies dziļi vilnī rēnā

Tev liekas, ka tu salapojis pats

Tu gribi izrauties no manu stīgu skavām

Dreb sāpēs tītenis un zila zieda acs

Lej asaras pār zaru rokām tavām

Bet ciešāk vēl pie raupjā stumbra plok

Vēl maigāk zvana visiem ziedu zvaniem

Es aiziet nevaru no tevis, sausais koks

Lai kails tu nepaliec bez lapu lokiem maniem

Je was een kale en door de wind verscheurde boom

Ik heb de draad geborsteld met blauwe bloembellen

Bij de romp met littekens, fijne snarenblok

Goed vol takken voor mijn bloemgesprekken

Nou, er is weer een zwerm bijen om je heen

En de vogels nestelen in de schaduw van groene bladeren

Je staat steil over de rivierbedding

En weerspiegeld diep in de golf in het bos

Je hebt het gevoel dat je je verveelt

Je wilt uit mijn touwklemmen komen

Een rillende pijn en een blauwe bloem in het oog zullen beven

Giet tranen over je takken

Maar dichter bij het ruwe kofferbakblok

Ringt nog zachter op alle bloembellen

Ik kan je niet verlaten, droge boom

Laat me niet naakt zijn zonder bogen voor mij