Я поеду на юг - Михаил Шуфутинский

Ах, какой белый снег, ах какой белый снег за окном!

Сколько ж вышек стоит в этом царстве снегов окаянном?

Зябкий лагерь, нахохлившись, словно уснул белым сном.

И как будто он кружится в замкнутом круге стеклянном.

И уж если такое везение мне выпадет вдруг,

И знакомые скажут: «Да, он уже освободился», —

Я поеду на юг, я, конечно, поеду на юг,

Я когда-то на юге, когда-то на юге родился.

Я сойду на перрон, позабытый своим городком,

И сниму свою шляпу, сниму свою мятую шляпу,

Поздороваюсь с кем-нибудь, с кем-нибудь, кто незнаком,

С кем не шел никогда, с кем не шел никогда по этапу.

Я хочу подержать на ладонях простой виноград,

Я хочу приласкать на груди свою старую маму.

Я так буду там рад, я всему буду рад, очень рад,

И не стану тянуть ни туза, ни пиковую даму.

А этапы идут на восток, все идут на восток,

И мелькают одно за одним все похожие лица.

От страны лагерей материк так далек, так далек,

Да Охотское море свинцовым туманом дымится.

Я не знаю, за что навсегда полюбил Магадан

И в Нагаевской бухте затертые льдинами баржи.

Так зачем же порой достаю из-под нар чемодан?

Я до времени стал суетлив и, наверное, старше.

Не хочу я в бараке ни с кем ни про что говорить,

Мы с годами становимся здесь донельзя молчаливы.

Но ночами встаю и все чаще иду покурить,

И спиной остро чувствую боль чьих-то взглядов пытливых.

И не скрыть от себя, и не скрыть этот липкий испуг,

Что навеки повязаны все в белом чертовом круге…

Но мне надо на юг, мне так надо, так надо на юг,

Я хочу умереть, я хочу умереть лишь на юге.

Ах, какой белый снег за окном…

Oh, wat een witte sneeuw, oh wat een witte sneeuw voor het raam!

Hoeveel torens zijn er in dit vervloekte koninkrijk van sneeuw?

Het kille kamp, ​​opgefrist, leek in een witte droom in slaap te vallen.

En alsof hij in een vicieuze cirkel van glas ronddraait.

En als mij zo'n geluk plotseling overkomt,

En vrienden zullen zeggen: "Ja, hij is al vrijgelaten," -

Ik ga naar het zuiden, ik ga natuurlijk naar het zuiden,

Ik was ooit in het zuiden, ooit ben ik in het zuiden geboren.

Ik zal naar het platform gaan, vergeten door mijn stad,

En ik zal mijn hoed afzetten, ik zal mijn verfrommelde hoed afzetten,

Zeg hallo tegen iemand, iemand die je niet kent,

Met wie ik nog nooit heb gelopen, met wie ik nog nooit door het podium heb gelopen.

Ik wil eenvoudige druiven op mijn handpalmen houden,

Ik wil mijn oude moeder op mijn borst strelen.

Ik zal daar zo blij zijn, ik zal blij zijn met alles, heel blij,

En ik zal geen aas of schoppenvrouw trekken.

En de etappes gaan naar het oosten, iedereen gaat naar het oosten,

En een voor een flitsen alle gelijkaardige gezichten voorbij.

Het vasteland is zo ver van het land van kampen, zo ver,

Ja, de Zee van Okhotsk rookt met loden mist.

Ik weet niet waarom ik voor altijd verliefd ben geworden op Magadan

En in de baai van Nagaevskaya, met ijs bedekte aken.

Dus waarom haal ik soms een koffer onder het bed vandaan?

Ik werd kieskeurig voor die tijd en, waarschijnlijk, ouder.

Ik wil met niemand in de kazerne over iets praten,

In de loop der jaren zijn we hier onmogelijk stil geworden.

Maar 's nachts sta ik op en ga ik steeds vaker roken,

En met mijn rug voel ik scherp de pijn van iemands onderzoekende blikken.

En verberg je niet voor jezelf, en verberg deze kleverige schrik niet,

Dat alles voor altijd gebonden is in een witte verdomde cirkel...

Maar ik moet naar het zuiden, ik heb het echt nodig, ik moet naar het zuiden,

Ik wil sterven, ik wil alleen in het zuiden sterven.

Ach, wat een witte sneeuw voor het raam...