Поседевшая любовь моя - Михаил Шуфутинский

На Колыме, где тундра и тайга кругом, среди замерзших елей и болот.

Тебя я встретил, с твоей подругою, сидевших у костра вдвоем.

Шел крупный снег и падал на ресницы вам, вы северным сиянием увлеклись,

Я подошел к вам и руку подал, вы встрепенулись, поднялись,

И я заметил блеск твоих прекрасных глаз, и руку подал, предложив дружить.

Дала ты слово быть моею, навеки верность сохранить.

Дала ты слово быть моею, навеки верность сохранить.

В любви и ласках время незаметно шло, пришла весна, и кончился твой срок.

Я провожал тебя тогда на пристань, мелькнул твой беленький платок.

С твоим отъездом началась болезнь моя: ночами я не спал и все страдал.

Я проклинаю тот день разлуки, когда на пристани стоял!

А годы шли, тоской себя замучил я, я встречи ждал с тобой, любовь моя.

По актеровке, врачей путевке, я покидаю лагеря.

По актировке, врачей путевке, я покидаю лагеря.

И вот я покидаю свой суровый край, а поезд все быстрее мчит на юг.

И всю дорогу молю я Бога: «Приди встречать меня, мой друг!»

Огни Ростова поезд захватил в пути, вагон к перону тихо подходил,

Тебя больную, совсем седую наш сын к вагону подводил.

Так здравствуй, поседевшая любовь моя!

Пусть кружится и падает снежок

На берег Дона, на ветку клена, на твой заплаканный платок.

На берег Дона, на ветку клена, на твой заплаканный платок.

In Kolyma, waar de toendra en taiga overal zijn, tussen bevroren dennenbomen en moerassen.

Ik ontmoette jou, met je vriend, samen bij het vuur.

Het sneeuwde hard en viel op je wimpers, je werd meegesleept door het noorderlicht,

Ik ging naar je toe en gaf je een hand, je begon, stond op,

En ik zag de schittering van je mooie ogen, en bood mijn hand aan om vrienden te worden.

Je hebt je woord gegeven om van mij te zijn, om voor altijd trouw te blijven.

Je hebt je woord gegeven om van mij te zijn, om voor altijd trouw te blijven.

In liefde en streling verstreek de tijd onmerkbaar, de lente kwam en je termijn eindigde.

Ik vergezelde je toen naar de pier, je kleine witte zakdoek flitste.

Met jouw vertrek begon mijn ziekte: ik sliep 's nachts niet en leed de hele tijd.

Ik vervloek die dag van afscheid toen ik op de pier stond!

En de jaren gingen voorbij, ik martelde mezelf met verlangen, ik wachtte op een ontmoeting met jou, mijn liefste.

Volgens de acteurs, doktersvergunningen, verlaat ik de kampen.

Na activering, doktersvergunning, verlaat ik de kampen.

En dus verlaat ik mijn harde land, en de trein raast steeds sneller naar het zuiden.

En de hele weg bid ik tot God: "Kom me ontmoeten, mijn vriend!"

De trein veroverde onderweg de lichten van Rostov, de auto naderde stilletjes het perron,

Je was ziek, helemaal grijs, onze zoon bracht je naar de koets.

Dus hallo, mijn grijsharige liefde!

Laat de sneeuw draaien en vallen

Aan de oever van de Don, op een esdoorntak, op je betraande zakdoek.

Aan de oever van de Don, op een esdoorntak, op je betraande zakdoek.