Помолчим - Михаил Шуфутинский

Бывает, мы прощаемся навеки, твердо зная, что придем опять.

Бывает, мы уходим, чтобы больше никогда не возвратиться.

Бывает, все бывает, только с возрастом нас с каждым днем трудней понять.

И кто там разберет, что на душе у нас и что нам ночью снится.

ПРИПЕВ:

Зеркала осколки, будут проводы недолги, посидим на чемоданах, помолчим.

И под старый коврик ключ положим, чтобы снова дверь открыть им.

Небо встретит ливнем долгожданным и счастливым, в лужах первые появятся грачи.

В суете вокзалов начинаем жить сначала, помолчим.

Бывает, не прощаем глупой шутки даже самым преданным друзьям.

И извиняем тех, кто оплевал нас так, что век не утереться.

Но только кто из нас сейчас по совести себя осудит сам?

Хотя порой бывает так, не знаем от стыда, куда бы деться.

ПРИПЕВ:

Бывает, не умеем объяснить другим того, чего хотим и ждем.

И говорим про все на свете кроме главного, того что нужно.

И так вот получается, что часто остается без хозяев дом.

И часто остаются дети без отца, а женщины без мужа.

ПРИПЕВ:

Het komt voor dat we voor altijd vaarwel zeggen, zeker wetend dat we nog een keer zullen komen.

Soms vertrekken we om nooit meer terug te keren.

Het gebeurt, alles gebeurt, alleen met de leeftijd wordt het elke dag moeilijker om ons te begrijpen.

En wie zal uitzoeken wat er in onze ziel is en wat we 's nachts dromen.

REFREIN:

Spiegelscherven, het afscheid zal niet lang meer duren, we zullen op de koffers zitten, we zullen zwijgen.

En we leggen de sleutel onder het oude kleed zodat ze de deur weer kunnen openen.

De lucht zal een langverwachte en gelukkige douche ontmoeten, de eerste torens verschijnen in de plassen.

In de drukte van treinstations beginnen we opnieuw te leven, laten we zwijgen.

Soms vergeven we zelfs de meest toegewijde vrienden geen domme grap.

En we bieden onze excuses aan aan degenen die op ons spuugden zodat ze zichzelf een eeuw lang niet konden afvegen.

Maar wie van ons zal nu, in geweten, zichzelf veroordelen?

Hoewel het soms gebeurt, weten we uit schaamte niet waar we heen moeten.

REFREIN:

Soms weten we niet hoe we aan anderen moeten uitleggen wat we willen en verwachten.

En we praten over alles in de wereld, behalve over het belangrijkste, wat nodig is.

En zo blijkt dat vaak een huis zonder eigenaren wordt achtergelaten.

En vaak blijven kinderen zonder vader en vrouwen zonder echtgenoot.

REFREIN: