Отпустите врача - Михаил Шуфутинский

Отпустите врача, убирайте бинты и таблетки!

Я вполне сознаю: этой ране уже не зажить.

Равнодушно догнал гулкий выстрел в колючей запретке,

Все темнее в глазах, но как хочется, хочется жить.

Мне мечталось: в тайгу, да уйти бы подальше к Уралу!

От надежды такой напоследок январски знобит,

Но за «решкой"рассвет, и доложит майор генералу,

Что еще здесь один при попытке побега убит.

Я не думал, что так мой предел будет, в общем, банален:

Ни цветов, ни венков, ни простой поминальной свечи;

Заспешит лишь конвой, сам по горло делами завален,

И захлопнется дверь, и в замке жалко звякнут ключи.

Этот трудный уход из реальности здешнего мира,

Он, конечно, страшит: я обычный, как все, человек.

Утешенье одно: там не будет ствола конвоира,

И навряд ли меня вдруг поманит оттуда в побег.

Laat de dokter vrij, berg het verband en de pillen op!

Ik ben me er volledig van bewust dat deze wond nooit zal genezen.

Onverschillig ingehaald door een dreunend schot in een stekelig verbod,

Alles is donkerder in de ogen, maar zoals je wilt, wil je leven.

Ik droomde: naar de taiga, maar om weg te gaan naar de Oeral!

Van zo'n hoop koelt het uiteindelijk af in januari,

Maar achter de "staarten" dageraad, en de majoor zal rapporteren aan de generaal,

Wat is hier nog meer, een wordt gedood terwijl hij probeert te ontsnappen.

Ik had niet gedacht dat mijn limiet over het algemeen banaal zou zijn:

Geen bloemen, geen kransen, geen eenvoudige rouwkaars;

Alleen het konvooi zal zich haasten, hij wordt zelf overstelpt met daden,

En de deur zal dichtslaan, en de sleutels zullen jammerlijk in het slot rinkelen.

Deze moeilijke ontsnapping uit de realiteit van deze wereld,

Hij maakt me natuurlijk bang: ik ben een gewoon mens, net als iedereen.

Er is maar één troost: er zal geen escorteloop zijn,

En het is onwaarschijnlijk dat ik plotseling zal worden opgeroepen om daar te ontsnappen.