Людка - Михаил Шуфутинский

Мы с тобою встретились в городском саду,

Стройная девчонка в платье белом.

Думал я — на счастье, а вышло — на беду.

Целовалась ты довольно смело.

Все мне говорили, что, наверное, я сдурел:

Ты ж не кончила десятилетку.

И директор школы, узнавая во дворе,

Попрекал женою-малолеткой.

ПРИПЕВ:

Людка!

Слышишь, плачет душа по тебе?

Людочка!

Где ж ты, милая, с кем ты теперь?

Гордая, дорогая девчонка моя.

Кого ласкаешь ты, как ласкала меня?

Много разговоров было, много было драк,

Увезти не раз тебя пытались.

Но пришел из плаванья уверенный моряк —

От тебя лишь фотки мне остались.

Пусть теперь идешь на танцы под руку с другим,

Прежней малолетнею девчонкой.

Но зачем, пренебрегая самым дорогим,

Изменила отчество ребенка?

ПРИПЕВ:

Jij en ik ontmoetten elkaar in de stadstuin,

Een slank meisje in een witte jurk.

Ik dacht - voor geluk, maar het bleek - voor problemen.

Je kuste nogal vrijmoedig.

Iedereen vertelde me dat ik gek moet zijn geworden:

Je bent nog geen tien jaar klaar.

En de directeur van de school, die op het erf herkende,

Hij verweet zijn jonge vrouw.

REFREIN:

Lyudka!

Hoor je mijn ziel om jou huilen?

Lyudochka!

Waar ben je, lieverd, met wie ben je nu?

Trots, mijn lieve meisje.

Wie streel je zoals je mij streelde?

Er waren veel gesprekken, er waren veel gevechten,

Ze probeerden je meer dan eens mee te nemen.

Maar een zelfverzekerde zeeman kwam van de reis -

Van jou zijn alleen foto's aan mij over.

Laat je nu arm in arm gaan dansen met een ander,

Voormalig meisje.

Maar waarom, het meest waardevolle verwaarlozend,

Heeft u de achternaam van uw kind veranderd?

REFREIN: