Измена - Михаил Шуфутинский

Не знаю, как и быть.

Простить или убить?

Точить ли мне кинжал дамасской стали?

Застал свою жену в постели не одну, с дружком моим они в обнимку спали.

Застал свою жену в постели не одну, с дружком моим они в обнимку спали.

Ему я доверял, как самому себе, ей нес все до копейки, до единой.

За веру да харчи сполна я получил — на сдачу мне перо воткнули в спину.

Две пары честных глаз, как будто в первый раз, смотрели на меня, не отрываясь.

Я бросил им штаны, сел на пол у стены и, улыбнувшись, молвил: «Одевайтесь…»

Огонь в груди горел, но я в упор смотрел, как путалась жена в белье знакомом.

Как лучший мой дружок надеть не мог носок: он был в гостях, а я, конечно, дома.

Как лучший мой дружок надеть не мог носок: он был в гостях, он был в гостях,

а я, конечно, дома.

Ну, вот они уже, как будто бы в глиже, и за столом сидим мы, как и прежде.

Стакан я выпил свой, потом налил другой и речь толкнул: «За дружбу, мол,

и нежность».

Довел я их до слез, и корешок завял и водку потянул в нутро покорно.

Да, только не донес я свой стакан, поднял и выплеснул ему в родную морду.

Да только не донес я свой стакан, поднял и выплеснул ему в родную морду…

Ik weet niet hoe ik moet zijn.

Vergeven of doden?

Zal ik mijn Damascus stalen dolk slijpen?

Ik vond mijn vrouw niet alleen in bed, ze sliepen in een omhelzing met mijn vriend.

Ik vond mijn vrouw niet alleen in bed, ze sliepen in een omhelzing met mijn vriend.

Ik vertrouwde hem zoals ik mezelf vertrouwde, ze droeg alles tot de laatste cent, tot de laatste cent.

Voor geloof en rooien ontving ik volledig - voor verandering staken ze een pen in mijn rug.

Twee paar eerlijke ogen keken me, alsof ze voor het eerst waren, aan zonder weg te kijken.

Ik gooide mijn broek naar hen, ging op de grond bij de muur zitten en zei glimlachend: "Kleed je aan..."

Het vuur brandde in mijn borst, maar ik keek rechtuit hoe mijn vrouw verward raakte in bekend ondergoed.

Als mijn beste vriend kon hij geen sok aantrekken: hij was op bezoek en ik was natuurlijk thuis.

Zoals mijn beste vriend geen sok kon aantrekken: hij was op bezoek, hij was op bezoek,

en natuurlijk ben ik thuis.

Nou, hier zijn ze al, als in een zweefvliegtuig, en we zitten aan tafel, zoals voorheen.

Ik dronk mijn glas, schonk er nog een in en duwde de toespraak: "Voor vriendschap, zeggen ze,

en tederheid."

Ik bracht ze tot tranen, en de ruggengraat verdorde en trok plichtsgetrouw de wodka in de darm.

Ja, maar ik had mijn glas niet meegenomen, ik pakte het op en spetterde het in zijn inheemse snuit.

Ja, maar ik nam mijn glas niet mee, hief het op en spetterde het in zijn inheemse snuit ...