Играл скрипач - Михаил Шуфутинский

Среди задворков каменных играл скрипач молоденький

О поцелуях пламенных, о нежной темной родинке.

Вела рука ранимая смычок свой очарованный,

И снова та, незримая, краснела зацелованной.

Играл скрипач.

Играл скрипач.

Кружился ветер утренний бесцветными задворками,

Посмеивался внутренне над лопухами горькими.

Все чаще, все печальнее сжималось сердце юное.

Высоко в небо дальнее летели звуки струнные.

Играл скрипач.

Играл скрипач.

Здесь звезды так ярко, так ярко горят,

И скрипки волшебные звуки, волшебные звуки летят.

Май штетеле бэлтс, май штетеле бэлтс.

И снова та, желанная, будила в сердце жжение,

Ползла слеза стеклянная из глаз, слепых с рождения.

Среди задворков каменных печальную мелодию

О поцелуях пламенных, о темной нежной родинке

Играл скрипач, слепой скрипач.

Играл скрипач.

Een jonge violist speelde tussen de stenen achtertuinen

Over vurige kussen, over een tedere donkere moedervlek.

De kwetsbare hand leidde zijn betoverde boog,

En weer kuste ze, onzichtbaar, bloos.

De violist speelde.

De violist speelde.

De ochtendwind wervelde in kleurloze achtertuinen,

Inwendig lachte hij om bittere klitten.

Steeds vaker, meer en meer droevig, trok het jonge hart samen.

Snaargeluiden vlogen hoog in de verre lucht.

De violist speelde.

De violist speelde.

Hier zijn de sterren zo helder, zo helder,

En violen zijn magische klanken, magische klanken vliegen.

Moge shtetele balts, mijn shtetele balts.

En weer wekte die, gewenst, een branderig gevoel in het hart,

Een glazige traan kroop uit de ogen die vanaf de geboorte blind waren.

Tussen de stenen achtertuinen een droevige melodie

Over vurige kussen, over een donkere tedere mol

Een violist speelde, een blinde violist.

De violist speelde.