Terraferma - Max Pezzali

È una canzone un po' diversa

Da quella che tu ti aspettavi

Ma si sa che ogni lasciata è persa

Se non la scrivo lei non tornerà

Continuerà a volare in giro

Finché non troverà uno come me

Ma meno timido e insicuro

Che sappia raccontare e scrivere

Le emozioni ed i momenti

Le gioie immense ed i tormenti

Che sennò non si ricordano (Fuggono)

E perciò per te la scriverò (Subito)

In modo che non vada persa la nostra poesia

La nostra immensa e assoluta energia

E la silenziosa complicità in mezzo alle urla del mondo

Terraferma tra le onde dell’oceano

Soluzione e cura di ogni male

Terraferma che i marinai inseguono

E che le stelle mi han fatto trovare

Quando ero perso in alto mare

Scriverò ininterrottamente

Finché di rime non ne avrò più

Senza dimenticare niente

Al punto che dovrai fermarmi tu

Dal raccontare troppe cose

Sarebbe meglio ne togliessi un po'

A volte basta già una frase

Gli sguardi muti spesso parlano

Più di parole urlate al vento

Nell’entusiasmo del momento

Ma che al vento non resistono (Volano)

Mentre sopra un foglio vivono (Restano)

In modo che non vada persa la nostra poesia

La nostra immensa e assoluta energia

E la silenziosa complicità in mezzo alle urla del mondo

Terraferma tra le onde dell’oceano

Soluzione e cura di ogni male

Terraferma che i marinai inseguono

E che le stelle mi han fatto trovare

Quando ero perso in alto mare

Quando ero perso in alto mare

Terraferma tra le onde dell’oceano

Soluzione e cura di ogni male

Terraferma che i marinai inseguono

E che le stelle mi han fatto trovare

Scriverò ininterrottamente

Finché di rime non ne avrò più

Senza dimenticare niente

Al punto che dovrai fermarmi tu

Het is een beetje ander liedje

Van wat je had verwacht

Maar we weten dat alle links verloren is

Als ik het niet schrijf, komt ze niet terug

Het zal blijven rondvliegen

Tot hij iemand zoals ik vindt

Maar minder verlegen en onzeker

Wie weet hoe te vertellen en te schrijven

De emoties en de momenten

De immense vreugden en de kwellingen

Dat ze zich anders niet herinneren (vluchten)

En daarom zal ik het voor je schrijven (onmiddellijk)

Zodat onze poëzie niet verloren gaat

Onze immense en absolute energie

En de stille medeplichtigheid te midden van het geschreeuw van de wereld

Land tussen de golven van de oceaan

Oplossing en genezing van alle kwaad

Vasteland dat zeelieden achtervolgen

En dat de sterren me hebben laten vinden

Toen ik verdwaald was op volle zee

Ik zal non-stop schrijven

Tot ik geen rijmpjes meer heb

Zonder iets te vergeten

Tot het punt dat je me moet stoppen

Van te veel dingen vertellen

Ik kan beter wat meenemen

Soms is een zin genoeg

Mute blikken spreken vaak

Meer dan woorden schreeuwden in de wind

In het enthousiasme van het moment

Maar dat kan de wind niet weerstaan ​​(Ze vliegen)

Terwijl ze op een blad leven (Remain)

Zodat onze poëzie niet verloren gaat

Onze immense en absolute energie

En de stille medeplichtigheid te midden van het geschreeuw van de wereld

Land tussen de golven van de oceaan

Oplossing en genezing van alle kwaad

Vasteland dat zeelieden achtervolgen

En dat de sterren me hebben laten vinden

Toen ik verdwaald was op volle zee

Toen ik verdwaald was op volle zee

Land tussen de golven van de oceaan

Oplossing en genezing van alle kwaad

Vasteland dat zeelieden achtervolgen

En dat de sterren me hebben laten vinden

Ik zal non-stop schrijven

Tot ik geen rijmpjes meer heb

Zonder iets te vergeten

Tot het punt dat je me moet stoppen