Quasi felice - Max Pezzali

Questo cielo di pianura

Non è mai blu veramente

Può essere più o meno grigio a volte

Azzurro chiaro ma molto raramente

Come l’anima di chi ci vive per sua scelta o sua malgrado

Come l’ombra di un amore perso ma mai veramente dimenticato

Sempre

Sempre un velo scuro che

Fa solo essere

Ma non abbastanza da comprendere quanto sia straordinario vivere

Ma non abbastanza da decidere che è il momento di iniziare a esistere

Gli alberi ordinatamente allineati nei filari

Fosse così facile mettere a posto e organizzare i pensieri

Mentre osservo il fiume che va verso il Po e poi verso il mare

Provo un po' di invidia per la tranquillità e la pazienza di un pescatore

Sempre

Sempre un velo scuro che

Fa solo essere

Ma non abbastanza da comprendere quanto sia straordinario vivere

Ma non abbastanza da decidere che è il momento di iniziare a esistere

Ma non abbastanza da comprendere quanto sia straordinario vivere

Ma non abbastanza da decidere che è il momento di iniziare a esistere

Come cambia tutto attraverso gli occhi di un bambino

Non importa cosa c'è lontano invece osserva solo cio che è vicino

E calpesta questa stessa terra in cui io sono cresciuto

Cittadino o mondo per lui è uguale

Perché tutto è tutto nuovo ed ignoto

Ed è tutto un po' più facile

Un po' come essere

Però abbastanza da comprendere quanto sia straordinario vivere

Ma non abbastanza da decidere che è il momento di iniziare a esistere

Però abbastanza da comprendere quanto sia straordinario vivere

Però abbastanza da decidere è il momento di iniziare a esistere

Deze effen lucht

Het is nooit echt blauw

Het kan soms min of meer grijs zijn

Lichtblauw maar zeer zelden

Zoals de ziel van degenen die daar leven door hun keuze of ondanks zichzelf

Als de schaduw van een verloren maar nooit echt vergeten liefde

Altijd

Altijd een donkere sluier die

Het maakt het gewoon

Maar niet genoeg om te begrijpen hoe bijzonder het is om te leven

Maar niet genoeg om te beslissen dat het tijd is om te gaan bestaan

De bomen netjes in de rijen opgesteld

Het was zo gemakkelijk om je gedachten te ordenen en te ordenen

Terwijl ik de rivier observeer die naar de Po gaat en dan naar de zee

Ik ben een beetje jaloers op de rust en het geduld van een visser

Altijd

Altijd een donkere sluier die

Het maakt het gewoon

Maar niet genoeg om te begrijpen hoe bijzonder het is om te leven

Maar niet genoeg om te beslissen dat het tijd is om te gaan bestaan

Maar niet genoeg om te begrijpen hoe bijzonder het is om te leven

Maar niet genoeg om te beslissen dat het tijd is om te gaan bestaan

Hoe alles verandert door de ogen van een kind

Het maakt niet uit wat ver weg is, het observeert alleen wat dichtbij is

En stap op dit land waar ik ben opgegroeid

Burger of wereld is voor hem hetzelfde

Omdat alles allemaal nieuw en onbekend is

En het is allemaal een beetje makkelijker

Een beetje zoals zijn

Maar genoeg om te begrijpen hoe bijzonder het is om te leven

Maar niet genoeg om te beslissen dat het tijd is om te gaan bestaan

Maar genoeg om te begrijpen hoe bijzonder het is om te leven

Maar genoeg om te beslissen is het moment om te beginnen met bestaan