Lay Down Your Weary Tune - Mary Black

Lay down your weary tune, lay down,

Lay down the song you strum,

And rest yourself 'neath the strength of strings

No voice can hope to hum.

Struck by the sounds before the sun,

I knew the night had gone.

The morning breeze like a bugle blew

Against the drums of dawn.

Lay down your weary tune, lay down,

Lay down the song you strum,

And rest yourself 'neath the strength of strings

No voice can hope to hum.

The ocean wild like an organ played,

The seaweed’s wove its strands.

The crashin' waves like cymbals clashed

Against the rocks and sands.

I stood unwound beneath the skies

And clouds unbound by laws.

The crying rain like a trumpet sang

And asked for no applause.

Lay down your weary tune, lay down,

Lay down the song you strum,

And rest yourself 'neath the strength of strings

No voice can hope to hum.

The last of leaves fell from the trees

And clung to a new love’s breast.

The branches bare like a banjo played

To the winds that listened best.

I gazed down in the river’s mirror

And watched its winding strum.

The water smooth ran like a hymn

And like a harp did hum.

Lay down your weary tune, lay down,

Lay down the song you strum,

And rest yourself 'neath the strength of strings

No voice can hope to hum.

Leg je vermoeide deuntje neer, ga liggen,

Leg het lied neer dat je tokkelt,

En rust jezelf 'onder de kracht van snaren'

Geen enkele stem kan hopen te neuriën.

Getroffen door de geluiden voor de zon,

Ik wist dat de nacht voorbij was.

De ochtendbries als een bugel blies

Tegen de trommels van de dageraad.

Leg je vermoeide deuntje neer, ga liggen,

Leg het lied neer dat je tokkelt,

En rust jezelf 'onder de kracht van snaren'

Geen enkele stem kan hopen te neuriën.

De oceaan wild als een orgel gespeeld,

Het zeewier weefde zijn strengen.

De crashende golven zoals cimbalen botsten

Tegen de rotsen en het zand.

Ik stond ontspannen onder de hemel

En wolken ongebonden door wetten.

De huilende regen als een trompet zong

En vroeg om geen applaus.

Leg je vermoeide deuntje neer, ga liggen,

Leg het lied neer dat je tokkelt,

En rust jezelf 'onder de kracht van snaren'

Geen enkele stem kan hopen te neuriën.

De laatste bladeren vielen van de bomen

En klampte zich vast aan de borst van een nieuwe liefde.

De takken zijn kaal als een banjo die wordt gespeeld

Naar de wind die het beste luisterde.

Ik staarde naar beneden in de spiegel van de rivier

En keek naar het kronkelende getokkel.

Het water liep soepel als een hymne

En zoals een harp zoemde.

Leg je vermoeide deuntje neer, ga liggen,

Leg het lied neer dat je tokkelt,

En rust jezelf 'onder de kracht van snaren'

Geen enkele stem kan hopen te neuriën.