Phantom Limb - Marika Hackman

Foals in winter coats,

White girls of the North,

Fire past one, five and one

They are the fabled lambs of Sunday ham,

The EHS norm

And they can float above the grass,

In circles if they tried,

A latent power I know they hide,

To keep some hope alive,

That a girl like I’m could ever try,

Could ever try.

So we just skirt the hallway sides,

A phantom and a fly,

Follow the lines and wonder why

There’s no connection.

A week of rolling eyes,

And cheap shots from the trite,

And we’re off to Nemarca’s porch again,

Another afternoon of the goat head tunes,

And pilfered booze.

We wander through her mama’s house,

And the milk from the window lights,

Family portrait circa ninety-five,

This is that foreign land,

With the sprayed on tans,

And it all feels fine,

Be it silk or slime,

So, when they tap our Monday heads,

Two zombies walk in our stead,

This town seems hardly worth our time,

And we’ll no longer memorize or rhyme,

Too far along in our crime,

Stepping over what now towers to the sky,

With no connection.

So, when they tap our Sunday heads,

Two zombies walk in our stead,

This town seems hardly worth our time,

And we’ll no longer memorize or rhyme,

Too far along in our crime,

Stepping over what now towers to the sky,

With no connection.

Veulens in winterjassen,

Blanke meisjes van het noorden,

Brand voorbij één, vijf en één

Het zijn de legendarische lammeren van zondagham,

De EHS-norm

En ze kunnen boven het gras zweven,

In kringen als ze het probeerden,

Een latente kracht waarvan ik weet dat ze zich verbergen,

Om wat hoop levend te houden,

Dat een meisje zoals ik het ooit zou kunnen proberen,

Zou het ooit kunnen proberen.

Dus we lopen gewoon langs de zijkanten van de gang,

Een spook en een vlieg,

Volg de lijnen en vraag je af waarom

Er is geen verbinding.

Een week van rollende ogen,

En goedkope shots van de afgezaagde,

En we gaan weer naar Nemarca's veranda,

Nog een middag van de geitenkopmelodieën,

En gestolen drank.

We dwalen door het huis van haar moeder,

En de melk uit het raam verlicht,

Familieportret circa vijfennegentig,

Dit is dat vreemde land,

Met de opgespoten tans,

En het voelt allemaal goed,

Of het nu zijde of slijm is,

Dus als ze op onze maandaghoofden tikken,

Twee zombies lopen in onze plaats,

Deze stad lijkt onze tijd nauwelijks waard,

En we zullen niet langer memoriseren of rijmen,

Te ver in onze misdaad,

Stappen over wat nu naar de hemel torent,

Zonder verbinding.

Dus als ze op onze zondagse hoofden tikken,

Twee zombies lopen in onze plaats,

Deze stad lijkt onze tijd nauwelijks waard,

En we zullen niet langer memoriseren of rijmen,

Te ver in onze misdaad,

Stappen over wat nu naar de hemel torent,

Zonder verbinding.