Let Me In - Marika Hackman

Oh let me in

The air out here is thick

And I’ve grown thin

Been choking on the wind

Retching through my skin

Coughing up love that tastes like spring

Green and starved of oxygen

But I could be the light

Blaze my own damn trail and you’ll follow

To a cruel, hard heartland

I’m a cruel, hard heartland

Grey charcoal blue

Stretched across the sky

This lonely moon

Leaves footprints in my shoes

Wonders through my bed

Strokes my paper face and combs my head

Speaking silent words with hands instead

She could be the light

Help me blaze a trail and they’ll follow

To a cruel, hard heartland

I’m a cruel, hard heartland

To the east I raise my cup

Rise at dawn and wake my sluggish heart

Beat life again

I am ready now, wasn’t ready then

I plunged into the lake to hide my tears

Conceal my salty fears

Heaving on the grass

Gasping at the air, the sky went dark

The fire broke apart

We slept at last

When the embers die

Then I’ll take your hand and lead you there

To a cruel, hard heartland

I’m a cruel, hard heartland

Oh laat me erin

De lucht hier is dik

En ik ben dun geworden

Gestikt in de wind

Kokhalzen door mijn huid

Ophoesten van liefde die naar lente smaakt

Groen en zonder zuurstof

Maar ik zou het licht kunnen zijn

Blaas mijn eigen verdomde spoor en je zult volgen

Naar een wrede, harde kern

Ik ben een wrede, harde kern

Grijs houtskoolblauw

Uitgestrekt door de lucht

Deze eenzame maan

Laat voetafdrukken achter in mijn schoenen

Wonderen door mijn bed

Strijkt over mijn papieren gezicht en kamt mijn hoofd

In plaats daarvan stille woorden spreken met handen

Ze zou het licht kunnen zijn

Help me een spoor uit te stippelen en zij zullen volgen

Naar een wrede, harde kern

Ik ben een wrede, harde kern

Naar het oosten hef ik mijn kopje

Sta op bij zonsopgang en maak mijn trage hart wakker

Versla het leven opnieuw

Ik ben nu klaar, was toen nog niet klaar

Ik dook in het meer om mijn tranen te verbergen

Verberg mijn zoute angsten

Deinend op het gras

Hijgend naar de lucht, werd de lucht donker

Het vuur brak uit

We hebben eindelijk geslapen

Wanneer de sintels sterven

Dan zal ik je hand pakken en je daarheen leiden

Naar een wrede, harde kern

Ik ben een wrede, harde kern