Prière pour aller au paradis - Marie Laforêt

Il est un jardin

Enfoui au creux de ma mémoire

Un jardin bleu dans le matin

Où ont poussé des iris noirs

Un jardin dont j’ai tant rêvé

Oh qu’un jour je puisse y entrer

Me reposer à tout jamais

Près de la tombe abandonnée

De Laura.

Je saurai le seuil

Au bruit de la grille rouillée

L’endroit du puits sous les tilleuls

On y buvait des jours d'été,

En écartant les giroflées,

Les mousses sombres et glacées,

Les scolopendres effrayées,

Près de la tombe abandonnée

De Laura.

Oh je voudrais tant mourir en ce jardin

A l’ombre calme des grands pins

Que s’ouvrent enfin les roses

Closes

Depuis si longtemps.

Il est un jardin

Enfoui au fond de ma mémoire

Un jardin bleu quand vient le soir

Où ont poussé deux lauriers thyms

Un jardin où j’ai tant pleuré

Oh qu’un jour je puisse y entrer

Me reposer à tout jamais

Près de la tombe parfumée

De Clara

Nous aurons des rires

Comme des vols de passereaux

De grands rires clairs de jeunes filles

Des rires frais comme des ruisseaux

Comme des rires de gens heureux

Nous réinventerons le temps

Des jours où l’on avait le temps

De parler de jardins en fleurs

Et des choses du coeur.

Oh je voudrais tant revivre en ce jardin

A l’ombre calme des grands pins

Que s’ouvrent enfin les roses

Closes

Depuis si longtemps

Er is een tuin

Diep in mijn geheugen begraven

Een blauwe tuin in de ochtend

Waar zijn zwarte irissen gegroeid

Een tuin waar ik zo van heb gedroomd

Oh dat ik er op een dag in mag gaan

Rust voor altijd

In de buurt van het verlaten graf

Van Laura.

Ik zal de drempel kennen

Bij het geluid van de roestige poort

De plaats van de put onder de lindebomen

We dronken er op zomerdagen,

Door de muurbloempjes te verwijderen,

De donkere en ijzige mossen,

De bange duizendpoten,

In de buurt van het verlaten graf

Van Laura.

Oh ik zou zo graag willen sterven in deze tuin

In de rustige schaduw van hoge dennen

Laat de rozen eindelijk open gaan

Gesloten

Voor zo lang.

Er is een tuin

Diep in mijn geheugen begraven

Een blauwe tuin als de avond valt

Waar twee tijmlauriers groeiden

Een tuin waar ik zo heb gehuild

Oh dat ik er op een dag in mag gaan

Rust voor altijd

In de buurt van het geurige graf

Van Clara

We zullen lachen

Zoals de vlucht van mussen

Grote, duidelijke lach van jonge meisjes

Fris gelach als beekjes

Zoals het gelach van gelukkige mensen

We zullen de tijd opnieuw uitvinden

Dagen dat we tijd hadden

Om over bloementuinen te praten

En dingen van het hart.

Oh ik zou zo graag weer in deze tuin willen wonen

In de rustige schaduw van hoge dennen

Laat de rozen eindelijk open gaan

Gesloten

Voor zo lang