La voix du silence - Marie Laforêt

Autrefois, je ne savais pas

Qu’il est des mots qu’on n’entend pas

Mais un soir une ombre est venue

Qui m’a dit, «Écoute un peu plus

Une voix te parle en mots inconnus

Entends-tu, tout bas la voix du silence?»

Je m’en suis allé promener

Les peupliers se sont penchés

Pour me raconter des histoires

Qu’ils étaient les seuls à savoir

Et le vent et la mer doucement me parlaient

J’en entendais, chanter la voix du silence

Et depuis j’ai vu bien des gens

Qui jetaient des mots à tous vents

Et qui discouraient sans parler

Qui entendaient sans écouter

Qui composaient des chants

Que nulle voix n’a repris et leurs cris

Couvrent la voix du silence

Les hommes ne voient plus les fleurs

Ils en ont pris des rides au coeur

Ils espèrent en faisant du bruit

Meubler le vide de leur vie

Et mes mots tombent, sans un bruit

En gouttes de rosée

Étouffées, comme la voix du silence

Toi tu dors à mes côtés

Et je n’ose pas parler

De peur que mes mots se confondent

Avec le bruit que fait le monde

Mais je t’aime tant

Qu’un jour enfin tu comprendras, tu m’entendras

Crier les mots du silence

Ooit wist ik het niet

Dat er woorden zijn die we niet horen

Maar op een avond kwam er een schaduw

Die tegen me zei: "Luister een beetje meer"

Een stem spreekt tot je in onbekende woorden

Hoor je zachtjes de stem van de stilte?"

Ik ging wandelen

De populieren bogen zich neer

Om mij verhalen te vertellen

Dat zij de enigen waren die het wisten

En de wind en de zee spraken zachtjes tegen mij

Ik hoorde het, de stem van de stilte zingend

En sindsdien heb ik veel mensen gezien

Wie gooide woorden in de wind

En wie sprak zonder te spreken?

Wie hoorde zonder te luisteren

wie heeft liedjes gecomponeerd?

Dat geen stem het opnam en hun geschreeuw

Bedek de stem van de stilte

Mannen zien de bloemen niet meer

Ze namen rimpels in het hart

Ze hopen door lawaai te maken

Vul de leegte van hun leven

En mijn woorden vallen, zonder een geluid

In dauwdruppels

Gedempt, als de stem van stilte

Je slaapt aan mijn zijde

En ik durf niet te spreken

Opdat mijn woorden niet in de war raken

Met het lawaai dat de wereld maakt

Maar ik hou zoveel van je

Dat je op een dag eindelijk zult begrijpen, dat je me zult horen

Schreeuw de woorden van stilte