Mea Culpa - Marie Laforêt

Il n’avait que douze ans

Et je crois qu’il m’aimait

Il parlait comme un grand

Mais ses joues rougissaient

À douze ans, quand on aime,

On a tant de problèmes!

Mea-culpa

Être aimée d’un enfant

Ce n'était pas sérieux

Mais il souffrait pourtant

Je l’ai vu dans ses yeux

Il fuyait ton regard

Évitait de te voir

Mea-culpa

Tu étais l'étranger

Qui voulais m’empêcher

De l’aimer

Un combat inégal

Un rival

Qui l’a fait tant pleurer,

Pleurer

Il est venu à la maison

Au long des mois

Puis t’a appelé par ton nom

Un soir, je crois

Et il t’a demandé

De le raccompagner

Mea-culpa

Sans un mot, d’un regard,

Un enfant peut savoir

Pardonner

Pardonner tout le mal

Au rival

Qui l’a fait tant pleurer

Pleurer

Hij was pas twaalf

En ik geloof dat hij van me hield

Hij sprak als een volwassene

Maar haar wangen bloosden

Op twaalfjarige leeftijd, als we liefhebben,

We hebben zoveel problemen!

mea culpa

Om geliefd te zijn door een kind

Het was niet serieus

Maar hij leed nog steeds

Ik zag het in zijn ogen

Hij ontweek je blik

Vermeden je te zien

mea culpa

Jij was de vreemdeling

wie wilde me stoppen

Om van haar te houden

Een ongelijke strijd

een rivaal

Die haar zo aan het huilen maakte,

Huilen

Hij kwam thuis

Door de maanden heen

Heb je toen bij je naam geroepen

Op een nacht geloof ik

En hij vroeg jou

om hem te vergezellen

mea culpa

Zonder een woord, met een blik,

Een kind kan weten

Vergeven

Vergeef alle kwaad

rivaliseren

wie heeft haar zo aan het huilen gemaakt

Huilen