La légende de Thomas - Marie Laforêt

Il courait de fleur en fleur

Il vivait comme un fou

Loin des gens, loin de tout

Regardait les papillons

Cueillait parfois le houx

Pour la fête chez nous

Un matin, trois soldats apparurent chez lui

Pour fouiller, retourner jusqu'à même le lit

«Dis, Thomas, montre-nous où se cache l’oiseau

Qui picore, qui dévore tous nos champs d’abricots

Oh!

Oh!

Oh!»

Et Thomas s’en fut courir par les sentiers de terre

À travers les fougères

Il avait peur de ces gens

Des enfants, des grand-mères

Qui lui jetaient des pierres

«Arrêtez!

Arrêtez!

J’ai les poches trouées

Je n’ai rien que ma vie, s’il faut vous la donner,

Prenez-tout, laissez-moi, ne connais pas l’oiseau

Qui picore, qui dévore tous vos champs d’abricots

Oh!

Oh!

Oh!

Oh!

Oh!»

Le bon Dieu regardait tout ça

Par la fente du ciel

On menait le pauvre Thomas

Au cachot de la citadelle

Ce soir-là, il s’endormit

Mais les bruits et les cris

Envahissaient son lit

Maintenant, il avait peur

Sa peur lui faisait peur

Et rongeait son esprit

Quand soudain, des oiseaux

Des grands oiseaux de nuit

Attaquèrent le château

Et les gardiens surpris

Se sauvèrent en criant

De villages en hameaux

Traversant, saccageant

Tous les champs d’abricots

Oh!

Oh!

Oh!

Oh!

Oh!

Thomas était au paradis

Au milieu des oiseaux

Dieu l’avait rappelé à lui

Pour y cueillir ses abricots

La légende de Thomas

Hij rende van bloem naar bloem

Hij leefde als een gek

Ver van mensen, ver van alles

De vlinders bekeken

Soms geplukte hulst

Voor ons feest

Op een ochtend verschenen er drie soldaten bij zijn huis

Om te zoeken, ga terug naar zelfs het bed

"Zeg, Thomas, laat ons zien waar de vogel zich verbergt"

Wie pikt, wie verslindt al onze abrikozenvelden

Oh!

Oh!

Oh!"

En Thomas rende weg door de onverharde paden

Door de varens

Hij was bang voor deze mensen

kinderen, grootmoeders

die stenen naar hem gooide?

"Stop!

Stop!

Ik heb gaten in mijn zakken

Ik heb niets dan mijn leven, als ik het je moet geven,

Neem het allemaal, verlaat me, ken de vogel niet

Die pikt, die al je abrikozenvelden verslindt

Oh!

Oh!

Oh!

Oh!

Oh!"

God hield het allemaal in de gaten

Door de kloof van de lucht

We leidden arme Thomas

In de kerker van de citadel

Die nacht viel hij in slaap

Maar de geluiden en het geschreeuw

Zijn bed binnengedrongen

Nu was hij bang

Zijn angst maakte hem bang

En knaagde aan zijn geest

Wanneer plotseling vogels

Geweldige nachtvogels

Het kasteel aangevallen

En de bewakers verrast

rende schreeuwend weg

Van dorpen tot gehuchten

Oversteken, plunderen

Alle abrikozenvelden

Oh!

Oh!

Oh!

Oh!

Oh!

Thomas was in de hemel

Tussen de vogels

God had hem teruggeroepen

Om daar zijn abrikozen te plukken

De legende van Thomas