Dos Enamorados - Marie Laforêt

Dos enamorados veo pasear,

En las brumas del atardecer,

Joven parejita que prefiere estar,

Donde nadie les pueda ver.

Y me viene a la memoria,

Nuestra vieja historia,

De cuando mi juventud.

Nos quisimos en secreto,

Y fue como un sueño,

Nuestro paraíso azul.

Dos enamorados veo pasear,

En las brumas del atardecer,

Que van suspirando que tener la edad,

Que su amor no tengan que esconder.

Soñarán que les espera,

Dulce primavera,

Y su amor florecerá.

Pensarán en aventuras,

Y las mil locuras,

Que el amor les brindará.

Dos enamorados veo pasear,

En las brumas del atardecer,

Que se quieran tanto cómo tú y yo

Y la luz del amor puedan ver.

Ik zie twee geliefden lopen,

In de avondnevels,

Jong stel dat liever is,

Waar niemand ze kan zien.

En het komt in me op,

Ons oude verhaal

Van toen mijn jeugd.

We hielden stiekem van elkaar

En het was als een droom

Ons blauwe paradijs.

Ik zie twee geliefden lopen,

In de avondnevels,

Dat ze zuchten dat ze de leeftijd hebben,

Moge hun liefde zich niet hoeven te verbergen.

Ze zullen dromen dat het op hen wacht,

Zoete lente,

En je liefde zal bloeien.

Ze zullen aan avonturen denken,

En de duizend dwaasheden,

Die liefde zal ze geven.

Ik zie twee geliefden lopen,

In de avondnevels,

Dat ze net zoveel van elkaar houden als jij en ik

En het licht van liefde kan zien.