Au cœur de l'automne - Marie Laforêt

Au cœur de l’automne

Ce soir deux enfants

Me rappellent qu’il y a longtemps

Notre amour de même

Notre amour de même

A fleuri tout en se cachant.

Nous n’avions pas encore l’age

Pour ce grand voyage

Que l’on fait quand on est grand.

Et pourtant l’amour lui-même

D’une voix lointaine

Nous chantait: «je vous attend».

Au cœur de l’automne

Ce soir deux enfants

Ont les yeux perdus dans le ciel.

Notre amour de même

Notre amour de même

Espérait vivre au grand soleil.

Mais nous vivions en cachette

Loin du bruit des fêtes

Nous attendions le printemps.

Le printemps pour avoir l'âge

De n'être plus sage

Et pour nous aimer vraiment.

Au cœur de l’automne

Deux enfants bientôt

Connaîtront leur premier matin.

Autant que l’on s’aime

Presque autant que nous

Eux aussi s’aimeront demain

Midden in de herfst

Vanavond twee kinderen

Doe me denken aan lang geleden

Onze liefde hetzelfde

Onze liefde hetzelfde

Bloeide terwijl hij zich verstopte.

We waren niet oud genoeg

Voor deze geweldige reis

Wat we doen als we groot zijn.

En toch van zichzelf houden

Met een verre stem

We zongen "Ik wacht op je".

Midden in de herfst

Vanavond twee kinderen

Hebben hun ogen verloren in de lucht.

Onze liefde hetzelfde

Onze liefde hetzelfde

Hoopte in de zon te leven.

Maar we leefden ondergedoken

Ver van het feestgeluid

We wachtten op de lente.

Lente om oud te worden

Niet langer wijs zijn

En om echt van ons te houden.

Midden in de herfst

Binnenkort twee kinderen

Ze zullen hun eerste ochtend kennen.

Hoeveel we ook van elkaar houden

Bijna net zoveel als wij

Ook zij zullen morgen van elkaar houden