Oceani - Maria Antonietta

Io sono l’oceano e tu neanche un pesce

Mi piace dire un mucchio di stronzate

Ma almeno sono divertente

Mentre tutte le cose tristi che mi dite mi fanno essere peggiore

Mi giudichi come si giudica un libro dalle figure

Mentre qui sarebbe molto semplice

Alzare le mani e lasciarsi fare a pezzi

Di sicuro molto più semplice, ma non per me

Io sono il deserto e tu neanche un sasso

Anche il regno dei cieli viene solo se lo hai aspettato

E adesso tieni bene chiusa quella bocca da stronza

Che io non ti voglio sentire

Se solo l’Universo mi fornisse la capacità di scomparire

Se solo l’Universo mi fornisse la capacità di scomparire

Perché di fronte a tutto questo male, io, io non sono niente

E non riesco a restare indifferente

Io sono l’oceano e tu neanche un pesce

Mi piace dire un mucchio di stronzate

Ma almeno sono divertente

Mentre qui sarebbe molto semplice

Alzare le mani e lasciarsi fare a pezzi

Di sicuro molto più semplice

Se solo l’Universo mi fornisse la capacità di scomparire

Se solo l’Universo mi fornisse la capacità di scomparire

Perché di fronte a tutto questo male, io, io non sono niente

E non riesco a restare indifferente

No, non riesco a restare indifferente

Io sono l’oceano e tu neanche un pesce

Ik ben de oceaan en jij bent niet eens een vis

Ik zeg graag een hoop onzin

Maar ik ben tenminste leuk

Terwijl alle verdrietige dingen die je tegen me zegt me erger maken

U beoordeelt mij zoals men een boek beoordeelt op basis van de afbeeldingen

Terwijl het hier heel eenvoudig zou zijn

Steek je handen op en laat je in stukken scheuren

Zeker veel eenvoudiger, maar niet voor mij

Ik ben de woestijn en jij niet eens een steen

Zelfs het koninkrijk der hemelen komt alleen als je erop hebt gewacht

En houd nu die bitchy mond goed dicht

Dat ik niet van je wil horen

Als het universum me maar de mogelijkheid geeft om te verdwijnen

Als het universum me maar de mogelijkheid geeft om te verdwijnen

Want ondanks al dit kwaad ben ik niets

En ik kan niet onverschillig blijven

Ik ben de oceaan en jij bent niet eens een vis

Ik zeg graag een hoop onzin

Maar ik ben tenminste leuk

Terwijl het hier heel eenvoudig zou zijn

Steek je handen op en laat je in stukken scheuren

Zeker veel eenvoudiger

Als het universum me maar de mogelijkheid geeft om te verdwijnen

Als het universum me maar de mogelijkheid geeft om te verdwijnen

Want ondanks al dit kwaad ben ik niets

En ik kan niet onverschillig blijven

Nee, ik kan niet onverschillig blijven

Ik ben de oceaan en jij bent niet eens een vis