Lego - Małpa

Zaczynamy życie tam, u góry.

Synowie i córki nieba

Za poduszki nam służą chmury, ramionami nas otula matka ziemia

Żadne z nas nie zna, póki co, żadnych barw.

Nasze oczy są puste

Nasze serca to gładka powierzchnia, żadnych fal, każde kroki są słuszne

Wybieramy to co mamy w naturze, choć goni od źródeł nas, naprzód

Gdy ruszamy to wydaje się trudne, później widzisz w tym blask entuzjazmu

W końcu ten pierwsza raz, patrząc mu w twarz, karmisz oczy światem

Feeria bodźców i barw zalewa ci jaźń - stajesz się wodospadem

Zaczynasz płynąć z czasem, błyszcząc.

Słońce grzeje

I z czasem spotykasz tych, co widzą w tobie siebie

Jesteś błogosławieństwem, świat wokół Ciebie ożywa, musisz tylko być

Mimowolnie tak niesiesz nadzieję gdy wreszcie odzywa się burzy blisko błysk

I zamienia twoje dni w noce, bycie jedną z ich pociech w bycie ich wrogiem

Wylewasz z brzegów i cud życia w ich oczach zmienia się w plik wykroczeń

I w twoją stronę w końcu ktoś rzuca kamień.

Serce broczy ci mocno krwią

Twoje oczy, tak pełne pytań i lęku od łez się szklą…Orinoko flow

Chciałbyś móc wiecznie trwać, wyrwać się siłą

Z klatki niezmiennych praw, lecz każdy z nas żyjąc

Jest tylko jedną z fal, które przeminą

I pozostaje nam… płynąć…

Kiedy kończą się serie serpentyn i wychodzimy znowu na prostą

W pamięci mamy błędy i klęski — echa wszystkiego co nas tutaj zawiodło

Prawie kiedyś wyschnęliśmy dla kogoś, teraz to wydaje się mitem

Ale takie rzeczy to coś, co płynie już z tobą po tym jak się prawie stałeś

korytem

Wspominasz z bólem chwile w których ktoś zaburzył twój nurt

Każde z tych czółen przenosiłeś tak na ląd by nie naruszyć ich burt

Ale cóż, to już surrealizm.

Nawet stawia tamy Ci przykra prawda

Zalany falami starych smutków i żali sprawić umiesz już tylko by przybyło bagna

O końcu szumią coś drzewa tam w górze, kiedy przepływasz dołem

Gdzieś w głębi lądu wysychają kałuże — cienie rzek, znajome

Brzeg tyle razy poraziłeś swym prądem że musisz nieść teraz jego część

Każdy wyrwany w gniewie korzeń.

Pień, co mostem był dziś ci zwalnia bieg

Dałbyś wiele żeby mieć w sobie znów świeżość i nadzieję pierwszych sekund

Setkę prób biegu pod swój prąd już podjąłeś ale nie zmienisz celu na widnokręgu

To koniec?

Początek?

Tu fale wody kroplą są

Twoje oczy, tak pełne pytań i lęku, od łez się szklą…Orinoko flow

We beginnen ons leven daarboven.

Zonen en dochters van de hemel

Wolken dienen als kussens, moeder aarde slaat haar armen om ons heen

We kennen geen van beiden nog kleuren.

Onze ogen zijn leeg

Onze harten zijn een glad oppervlak, geen golven, elke stap is goed

We kiezen wat we in de natuur hebben, ook al jaagt het ons vooruit

Als we bewegen lijkt het moeilijk, dan zie je er een gloed van enthousiasme in

Immers, voor de eerste keer dat je naar zijn gezicht kijkt, voed je je ogen met de wereld

Een rel van prikkels en kleuren overspoelt je zelf - je wordt een waterval

Je begint glinsterend te stromen na verloop van tijd.

De zon is warm

En na verloop van tijd ontmoet je degenen die zichzelf in jou zien

Je bent een zegen, de wereld om je heen komt tot leven, dat moet je gewoon zijn

Je draagt ​​zo onwillekeurig hoop wanneer de storm eindelijk begint te flitsen

En het verandert je dagen in nachten, een van hun kleintjes zijn in hun vijand

Je giet over de oevers en het wonder van het leven verandert in een bundel overtredingen in hun ogen

Uiteindelijk gooit iemand een steen naar je.

Je hart bloedt hevig

Je ogen, zo vol vragen en angst van tranen, glinsteren ... Orinoco flow

Je zou willen dat je voor altijd kon duren, breek met geweld weg

Uit een kooi van onveranderlijke wetten, maar ieder van ons leeft

Het is slechts een van de golven die zal verdwijnen

En we zijn overgelaten ... om te stromen ...

Wanneer de serpentine-serie eindigt en we weer rechtdoor gaan

We herinneren ons fouten en mislukkingen - echo's van alles wat ons hier in de steek heeft gelaten

We waren een keer bijna opgedroogd voor iemand, nu voelt dat als een mythe

Maar dit soort dingen vloeit al met je mee nadat je bijna bent geworden

door

Je herinnert je met pijn de momenten waarop iemand je stroom verstoorde

Je hebt elk van deze kano's naar het land gedragen om niet door hun flanken te breken

Maar goed, dat is surrealisme.

De harde waarheid verlamt je zelfs

Overspoeld met golven van oud verdriet en spijt, kun je alleen de moerassen laten groeien

Aan het einde ritselt iets van de bomen daarboven terwijl je beneden zwemt

Ergens landinwaarts drogen plassen op - de schaduwen van de rivieren, vertrouwd

Je hebt de kust zo vaak geëlektrocuteerd dat je er nu een deel van moet dragen

Elke wortel scheurde eruit in woede.

De stam, die de brug was, vertraagt ​​vandaag

Je zou er veel voor geven om weer fris te zijn en te hopen op de eerste seconden

Je hebt al honderd pogingen gedaan om tegen de stroom in te rennen, maar je zult je doel aan de horizon niet veranderen

Het is voorbij?

Begin?

Hier zijn de golven van water een druppel

Je ogen, zo vol vragen en angst, zijn geglaceerd met tranen... Orinoco flow