Incompletude - Lucas Lima, Rosa de Saron

Eu não me senti no ar

Eu não percebi cair

Sob o cais, sobe o caos

Da bendita finitude que me consome

Quase sem me tocar

Eu não decidi ficar

Eu não resolvi partir

Aguardei seu olhar

Se voltar à minha diminuta razão

Entreolhar nosso espaço

Nosso hiato que rugiu

Quando eu não pude ver, eu vi

Quando eu não pude amar, eu amei

Na minha incompletude, então

Fui capaz de destilar minha dor

Incapaz de ignorar o adeus do dia

Sei que eu quis um tempo só

Sei que sempre esteve aqui

E ali no princípio, onde se fez verbo

E o verbo era amar

Eu então regressei

Pra não retornar

Quando eu não pude ver, você viu

Quando eu não pude amar, você amou

Na minha incompletude

Eis que observo aquele ávido olhar

Incapaz de ignorar o meu

Ik voelde me niet in de lucht

Ik merkte niet dat ik viel

Onder de kade ontstaat chaos

Van de gezegende eindigheid die mij verteert

Bijna zonder mij aan te raken

Ik heb niet besloten om te blijven

Ik heb niet besloten om te vertrekken

Ik wachtte op je blik

Als ik terugkeer naar mijn kleine reden

Bekijk onze ruimte

Onze pauze die brulde

Toen ik niet kon zien, zag ik

Toen ik niet kon liefhebben, hield ik van

In mijn onvolledigheid, dus

Ik was in staat om mijn pijn te destilleren

Kan het afscheid van de dag niet negeren

Ik weet dat ik wat tijd alleen wilde hebben

Ik weet dat je er altijd was

En daar het begin, waar het een werkwoord werd

En het werkwoord was liefhebben

Ik keerde toen terug

niet om terug te keren

Toen ik niet kon zien, zag jij

Toen ik niet van je kon houden, deed ik dat wel

In mijn onvolledigheid

Zie, ik observeer die gretige blik

Kan mijn . niet negeren