Cartas Ao Remetente - Rosa de Saron

À quem amou demais

À quem chorou demais

Quanto tempo não dão atenção ao seu pobre coração?

Não se atreve a falar, não se permite errar

Quem inventou a dor?

Esqueça o ardor, afinal

Se Deus te desse só o amanhã

Pra sentir o que nunca sentiu, sentiria?

Qual seria sua última oração?

Doeu, deixe curar

Ficou, deixe passar

O árduo é trivial

Mas a afeição é etérea

Se Deus te desse só o amanhã

Pra sentir o que nunca sentiu, sentiria?

Qual seria sua última oração?

Mais que uma razão pra se viver

Uma verdadeira causa pela qual morrer

Seja o prólogo de quem viveu a preparar o seu epílogo

E dito, deu fé

Se Deus te desse só o amanhã

Pra sentir o que nunca sentiu, sentiria?

Se de fato fosse mesmo o último adeus

Onde há de estar o seu amor?

E assim, viva como quem soube que vai morrer

Morra como quem um dia soube viver

Van wie hij te veel hield

Wie heeft er te veel gehuild?

Hoe lang besteed je geen aandacht aan je arme hart?

Durf niet te praten, sta jezelf niet toe fouten te maken

Wie heeft pijn uitgevonden?

Vergeet tenslotte de vurigheid

Als God je morgen pas gaf

Om te voelen wat je nooit hebt gevoeld, toch?

Wat zou je laatste gebed zijn?

Het deed pijn, laat het genezen

Blijf, laat het gaan

Het moeilijke is triviaal

Maar genegenheid is etherisch

Als God je morgen pas gaf

Om te voelen wat je nooit hebt gevoeld, toch?

Wat zou je laatste gebed zijn?

Meer dan een reden om te leven

Een echte reden om voor te sterven

Wees de proloog van wie heeft geleefd, bereid je epiloog voor

Edict, gaf geloof

Als God je morgen pas gaf

Om te voelen wat je nooit hebt gevoeld, toch?

Als het echt het laatste afscheid was

Waar zou je liefde moeten zijn?

En dus, leef als iemand die wist dat hij ging sterven

Sterf als iemand die ooit wist hoe te leven