Due solitudini - Luca Barbarossa

Mi guardi e non mi vedi

Mi parli e non mi chiedi come stai

tu scegli i tuoi silenzi

io misuro la distanza tra di noi

quand'è che abbiamo smesso di volare

che abbiamo cominciato a naufragare

siamo due solitudini

solo due stanche abitudini

tra bugie e vecchi alibi

io e te ognuno a chiedersi perché

col proprio vuoto dentro se

non bastano i ricordi

di quello che c'è stato tra di noi

né ieri né domani

in un dolore che non passa mai

quand'è che abbiamo smesso di giocare

che abbiamo cominciato a naufragare

siamo due solitudini

solo due stanche abitudini

tra bugie e vecchi alibi

io e te ognuno a chiedersi perché

è buio dentro al cuore

siamo due solitudini

solo due stanche abitudini

sguardi che non s’incontrano

io e te ognuno a chiedersi perché

ognuno sta cadendo dentro il vuoto

di un amore che non c'è

di un amore che non c'è

Je kijkt naar me en je ziet me niet

Je praat met me en vraagt ​​me niet hoe het met je gaat

jij kiest je stiltes

Ik meet de afstand tussen ons

wanneer zijn we gestopt met vliegen?

dat we schipbreuk beginnen te lijden

we zijn twee eenlingen

gewoon twee vermoeide gewoontes

tussen leugens en oude alibi's

jij en ik, iedereen vraagt ​​zich af waarom

met zijn eigen leegte van binnen

herinneringen zijn niet genoeg

van wat er tussen ons is gebeurd

noch gisteren noch morgen

in een pijn die nooit weggaat

wanneer zijn we gestopt met spelen?

dat we schipbreuk beginnen te lijden

we zijn twee eenlingen

gewoon twee vermoeide gewoontes

tussen leugens en oude alibi's

jij en ik, iedereen vraagt ​​zich af waarom

het is donker in het hart

we zijn twee eenlingen

gewoon twee vermoeide gewoontes

looks die niet voldoen

jij en ik, iedereen vraagt ​​zich af waarom

iedereen valt in de leegte

van een liefde die er niet is

van een liefde die er niet is