The Fall of the House of Usher - Lou Reed

Edgar:

And then I had a vision

Roderick Usher:

Ah Edgar

Ah Edgar, my dear friend Edgar

Edgar:

It’s been a long time, Roderick

I’ve ridden many miles

It’s been a dull and soundless day for autumn

The leaves have lost their autumn glow

And the clouds seem oppressive with their drifting finery

Roderick Usher:

I know, my friend

Though I own so much of this land I find

The country insufferable

I deal only in half pleasures

Edgar:

Speaking of half pleasures

Would you care for a tincture of opium?

Roderick Usher:

Nothing would please me more than to smoke

With an old friend

I’ve experienced the hideous dropping of the veil

The bitter lapse into common life

Unredeemed dreariness of thought

I have an iciness, a sickening of the heart

Edgar:

It’s true you don’t look well, Roderick

But I am your friend

No matter the occasion or position of the stars

I’m glad you wrote me

But I must admit to concern

Roderick Usher:

I cannot contain my heart

Edgar, I look to you for solace

For relief from myself

What I have is constitutional

A family evil, a nervous affection that must surely pass

But I do have this morbid acuteness of senses

I can eat only the most insipid food

Clothes only of the lightest texture

The odor of flowers I find oppressive

My eyes cannot bear even the faintest light

Madeline Usher:

Roderick Usher:

Did you hear that?

Edgar:

I hear

I am listening, go on

Roderick Usher:

I shall perish

I will perish in this deplorable folly

I dread the future

Not the events, the results

The most trivial event

Causes the greatest agitation of the soul

I do not fear danger except in its absolute effect terror

I find I must inevitably abandon life and reason together

In my struggles with the demon fear

Perhaps you’ll think me superstitious

But the physique of this place

It hovers about me like a great body

Some diseased outer shell

Some decaying finite skin encasing my morale

Edgar:

You mentioned your sister was ill

Roderick Usher:

My beloved sister, my sole companion

Has had a long continuing illness

Whose inevitable conclusion seems forsworn

This will leave me the last of the ancient race of Ushers

Madeline Usher:

Edgar:

She looks so much like you

Roderick Usher:

I love her in a nameless way

More than I love myself

Her demise will leave me hopelessly

Confined to memories and realities of a future

So barren as to be stultifying

Madeline Usher:

Edgar:

Oh, what of physicians?

Roderick Usher:

Ah, they are baffled

Until today she refused bed rest

Wanting to be present in your honor

But finally she succumbed to the prostrating power of the destroyer

You will probably see her no more

Edgar:

Sound and music take us to the twin curves of experience

Like brother and sister intertwined

They relieve themselves of bodily contact

And dance in a pagan revelry

Roderick Usher:

I have soiled myself with my designs

I am ashamed of my brain

The enemy is me

And the executioner terror

Music is a reflection of our inner self

Unfiltered agony touches the wayward string

The wayward brain confuses itself

With the self-perceived future

And turns inward with loathing and terror

Either by design or thought

We are doomed to know our own end

I’ve written a lyric

Edgar:

May I hear it?

Roderick Usher:

It is called «The Haunted Palace»

In the greenest of our valleys

By good angels tenanted

Once a fair and stately palace --

Snow-white palace -- reared its head

Banners yellow, glorious, golden

On its roof did float and flow;

(This -- all this -- was in the olden time long ago)

And every gentle air that dallied

Along the rampart plumed and pallid

A winged odor went away

All wanderers in that happy valley

Through two luminous windows saw

Spirits moving musically

The sovereign of the realm serene

A troop of echoes whose sweet duty

Was but to sing

In voices of surpassing beauty

The wit and wisdom of their king

But evil things in robes of sorrow

Assailed the monarch’s high estate!

And round about his home the glory

Is but a dim-remembered story

Vast forms that move fantastically

To a discordant melody;

While, like a ghastly river

A hideous throng rush out forever

And laugh -- but smile no more

Nevermore

Edgar:

It’s cold in here

Roderick Usher:

I tell you minerals are sentient things

The gradual yet certain condensation of an atmosphere

Of their own about the waters and the walls proves this

Thus the silent yet importunate and terrible influence

Which for centuries has molded my family

And now me

Madeline Usher:

Roderick Usher:

Excuse me

Madeline Usher:

Roderick Usher:

She is gone

Out, sad light

Roderick has no life

I shall preserve her corpse for a fortnight

Edgar:

But Roderick.

Roderick Usher:

I shall place it in a vault facing the lake

I do not wish to answer to the medical men

Nor place her in the exposed burial plot of my family

We shall inter her at the proper date

When I am more fully of a right mind

Her malady was unusual

Please do not question me on this

Edgar:

I cannot question you

Roderick Usher:

Then help me now

Madeline Usher:

Edgar:

One would think you twins

Roderick Usher:

We are

We have always been sympathetic to each other

Have you seen this?

It is her

Edgar:

It is a whirlwind

You should not

You must not behold this

Roderick, these appearances which bewilder you are mere electrical phenomena

not uncommon

Or perhaps they have their rank origins in the marshy gases of the lake

Please, let’s close this casement and I will read and you will listen

Aand together we will pass this terrible night together

What’s that?

What is that?

Don’t you hear that?

Roderick Usher:

Not hear it?

Yes, I hear it and have heard it many minutes have I heard it?

Oh, pity me miserable wretch

I dared not

Oh no

I dared not speak

We have put her living in the tomb

I have heard feeble movements in the coffin

I thought I heard

I dared not speak

Oh God

I have heard footsteps

Do you not hear them?

Attention

Do I not distinguish that heavy and horrible beating of her heart?

Madman

Madman

I tell you she now stands without the door

Madeline Usher:

Edgar:

En toen had ik een visioen

Roderick Usher:

Ah Edgar

Ah Edgar, mijn beste vriend Edgar

Edgar:

Het is lang geleden, Roderick

Ik heb veel kilometers gereden

Het was een saaie en geluidloze herfstdag

De bladeren hebben hun herfstgloed verloren

En de wolken lijken benauwend met hun ronddrijvende opsmuk

Roderick Usher:

Ik ken mijn vriend

Hoewel ik zoveel van dit land bezit, vind ik

Het land onuitstaanbaar

Ik handel alleen in halve genoegens

Edgar:

Over half genoegens gesproken

Wil je een tinctuur van opium?

Roderick Usher:

Niets zou me meer plezieren dan roken

Met een oude vriend

Ik heb het afschuwelijke vallen van de sluier ervaren

Het bittere verval in het gewone leven

Onverloste somberheid van gedachten

Ik heb een iciness, een misselijk van het hart

Edgar:

Het is waar dat je er niet goed uitziet, Roderick

Maar ik ben je vriend

Ongeacht de gelegenheid of positie van de sterren

Ik ben blij dat je me hebt geschreven

Maar ik moet toegeven dat ik me zorgen maak

Roderick Usher:

Ik kan mijn hart niet bevatten

Edgar, ik kijk naar je voor troost

Voor verlichting van mezelf

Wat ik heb is constitutioneel

Een familiekwaad, een nerveuze genegenheid die zeker voorbij moet gaan

Maar ik heb deze morbide scherpte van zintuigen

Ik kan alleen het meest smakeloze eten eten

Alleen kleding met de lichtste textuur

De geur van bloemen vind ik benauwend

Mijn ogen kunnen zelfs het zwakste licht niet verdragen

Madeline Usher:

Roderick Usher:

Heb je dat gehoord?

Edgar:

Ik hoor

Ik luister, ga door

Roderick Usher:

ik zal omkomen

Ik zal omkomen in deze betreurenswaardige dwaasheid

Ik vrees de toekomst

Niet de gebeurtenissen, de resultaten

De meest triviale gebeurtenis

Veroorzaakt de grootste opwinding van de ziel

Ik ben niet bang voor gevaar, behalve in zijn absolute effect terreur

Ik merk dat ik onvermijdelijk het leven en de rede samen moet opgeven

In mijn strijd met de demon angst

Misschien vind je me bijgelovig

Maar de lichaamsbouw van deze plek

Het zweeft om me heen als een geweldig lichaam

Een zieke buitenste schil

Een rottende, eindige huid die mijn moreel omhult

Edgar:

Je zei dat je zus ziek was

Roderick Usher:

Mijn geliefde zus, mijn enige metgezel

Heeft een langdurige ziekte gehad

Wiens onvermijdelijke conclusie afgezworen lijkt?

Dit zal me de laatste van het oude ras van Ushers achterlaten

Madeline Usher:

Edgar:

Ze lijkt zo veel op jou

Roderick Usher:

Ik hou van haar op een naamloze manier

Meer dan ik van mezelf hou

Haar overlijden zal me hopeloos achterlaten

Beperkt tot herinneringen en realiteiten van een toekomst

Zo onvruchtbaar om afstompend te zijn

Madeline Usher:

Edgar:

Oh, hoe zit het met artsen?

Roderick Usher:

Ah, ze zijn verbijsterd

Tot vandaag weigerde ze bedrust

Ter ere van jou aanwezig willen zijn

Maar uiteindelijk bezweek ze voor de neerknielende kracht van de vernietiger

Je zult haar waarschijnlijk niet meer zien

Edgar:

Geluid en muziek brengen ons naar de dubbele curve van ervaring

Als broer en zus met elkaar verweven

Ze ontlasten zich van lichamelijk contact

En dans in een heidense feestvreugde

Roderick Usher:

Ik heb mezelf bevuild met mijn ontwerpen

Ik schaam me voor mijn brein

De vijand ben ik

En de beul terreur

Muziek is een weerspiegeling van ons innerlijk

Ongefilterde pijn raakt de eigenzinnige snaar

Het eigenzinnige brein verwart zichzelf

Met de zelf waargenomen toekomst

En keert zich naar binnen met afkeer en angst

Ofwel door ontwerp of gedachte

We zijn gedoemd om ons eigen einde te kennen

Ik heb een tekst geschreven

Edgar:

Mag ik het horen?

Roderick Usher:

Het heet «The Haunted Palace»

In het groenste van onze valleien

Door goede engelen gehuurd

Ooit een mooi en statig paleis --

Sneeuwwit paleis -- stak zijn kop op

Banners geel, glorieus, gouden

Op het dak dreef en vloeide;

(Dit -- dit alles -- was lang geleden in de oudheid)

En elke zachte lucht die daalde

Langs de wal gepluimd en bleek

Een gevleugelde geur ging weg

Alle zwervers in die gelukkige vallei

Door twee lichtgevende ramen zag

Geesten die muzikaal bewegen

De soeverein van het rijk serene

Een troep echo's wiens zoete plicht

Was maar om te zingen

Met stemmen van ongeëvenaarde schoonheid

De humor en wijsheid van hun koning

Maar slechte dingen in gewaden van verdriet

Bestormde het hoge landgoed van de vorst!

En rond zijn huis de glorie

Is maar een vaag herinnerd verhaal

Uitgestrekte vormen die fantastisch bewegen

Op een dissonante melodie;

Terwijl, als een afschuwelijke rivier

Een afschuwelijke menigte haast zich voor altijd

En lach -- maar lach niet meer

Nooit meer

Edgar:

Het is koud hier

Roderick Usher:

Ik zeg je dat mineralen bewuste dingen zijn

De geleidelijke maar zekere condensatie van een atmosfeer

Hun eigen verhaal over de wateren en de muren bewijst dit

Dus de stille maar opdringerige en verschrikkelijke invloed

Die eeuwenlang mijn familie heeft gevormd

En nu ik

Madeline Usher:

Roderick Usher:

Neem me niet kwalijk

Madeline Usher:

Roderick Usher:

Ze is weg

Uit, droevig licht

Roderick heeft geen leven

Ik zal haar lijk twee weken bewaren

Edgar:

Maar Roderick.

Roderick Usher:

Ik zal het in een gewelf plaatsen met uitzicht op het meer

Ik wil niet reageren op de medische mannen

Plaats haar ook niet op de onbeschutte begraafplaats van mijn familie

We zullen haar op de juiste datum interren

Wanneer ik vollediger bij mijn hoofd ben

Haar ziekte was ongebruikelijk

Stel me hier alstublieft geen vragen over

Edgar:

Ik kan je niet ondervragen

Roderick Usher:

Help me dan nu

Madeline Usher:

Edgar:

Je zou denken dat je een tweeling bent

Roderick Usher:

Wij zijn

We hebben altijd sympathie voor elkaar gehad

Heb je dit gezien?

Zij is het

Edgar:

Het is een wervelwind

Je zou niet

Dit moet je niet aanschouwen

Roderick, deze verschijnselen die je verbijsteren zijn slechts elektrische fenomenen

niet ongewoon

Of misschien vinden ze hun oorsprong in de moerassige gassen van het meer?

Alsjeblieft, laten we dit raam sluiten en ik zal lezen en jij zult luisteren

En samen zullen we deze vreselijke nacht samen doorkomen

Wat is dat?

Wat is dat?

Hoor je dat niet?

Roderick Usher:

Hoor je het niet?

Ja, ik hoor het en heb het al vele minuten gehoord.

Oh, heb medelijden met me, ellendige stakker

Ik durfde niet

Oh nee

Ik durfde niet te spreken

We hebben haar in het graf gelegd

Ik heb zwakke bewegingen in de kist gehoord

Ik dacht dat ik het hoorde

Ik durfde niet te spreken

Oh God

Ik heb voetstappen gehoord

Hoor je ze niet?

Aandacht

Herken ik dat zware en afschuwelijke kloppen van haar hart niet?

Gek

Gek

Ik zeg je dat ze nu buiten de deur staat

Madeline Usher: