The Debt I Owe - Lou Reed

Every day, several times a day,

a thought comes over me.

I owe more debts than I ever can pay back

more money than I’ll ever see.

I walk around the streets of Coney Island

I look through the windows of every store

I peep through the hallways and the doorways and

I think of this debt I owe.

I peep through the hallways and the doorways and

I think of this debt I owe.

I feel like a piece of crushed wreckage,

some smashed car in a salvage yard,

a vision of an old newspaper

blown across an old navy yard,

a curbstone chipped and beaten,

a piece of gum stuck to a shoe,

an empty pack of used matches,

an empty version of you.

an empty pack of used matches,

an empty version of you.

People stroll and they saunter

like papercups thrown in the trash.

They’re crawling all along the sidewalks,

their wallets stuck in their pants.

And it comes over me like a mist rising,

a fog falling over a ship.

The bell is ringing out danger,

but it’s too late to cancel this trip.

I see the mist rising before me,

my hand reappears by my face.

By my waist a cold empty pocket,

on my wrist the tears from your face.

And I think of what I thought this cold morning,

it’s the same thing I’m thinking at three.

I owe more than I can ever pay back,

more than I’ll ever see.

I think of what I thought this cold morning,

I think of what I’m thinking at three.

At ten and at midnight the same damn thing,

I wish this debt was about money.

At ten and at midnight the same damn thing,

I wish this debt was about money.

Elke dag, meerdere keren per dag,

er komt een gedachte bij me op.

Ik heb meer schulden dan ik ooit kan terugbetalen

meer geld dan ik ooit zal zien.

Ik loop door de straten van Coney Island

Ik kijk door de ramen van elke winkel

Ik gluur door de gangen en de deuropeningen en

Ik denk aan deze schuld die ik verschuldigd ben.

Ik gluur door de gangen en de deuropeningen en

Ik denk aan deze schuld die ik verschuldigd ben.

Ik voel me als een stuk verpletterd wrak,

een vernielde auto op een bergingswerf,

een visioen van een oude krant

over een oude marinewerf geblazen,

een stoeprand afgebroken en geslagen,

een stuk kauwgom aan een schoen,

een leeg pak gebruikte lucifers,

een lege versie van jou.

een leeg pak gebruikte lucifers,

een lege versie van jou.

Mensen wandelen en ze slenteren

zoals papercups die in de prullenbak worden gegooid.

Ze kruipen over de trottoirs,

hun portemonnee vast in hun broek.

En het komt over me heen als een opstijgende mist,

een mist die over een schip valt.

De bel luidt gevaar,

maar het is te laat om deze reis te annuleren.

Ik zie de mist voor me opstijgen,

mijn hand verschijnt weer bij mijn gezicht.

Bij mijn taille een koude lege zak,

op mijn pols de tranen van je gezicht.

En ik denk aan wat ik deze koude ochtend dacht,

het is hetzelfde wat ik denk op drie.

Ik ben meer verschuldigd dan ik ooit kan terugbetalen,

meer dan ik ooit zal zien.

Ik denk aan wat ik dacht van deze koude ochtend,

Ik denk aan wat ik denk bij drie.

Om tien uur en om middernacht hetzelfde verdomde ding,

Ik wou dat deze schuld over geld ging.

Om tien uur en om middernacht hetzelfde verdomde ding,

Ik wou dat deze schuld over geld ging.